مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (166 مشاهده)
چکیده
هدف: درخودماندگی نوعی اختلال عصب شناختی رشدی است که جبنه‌های مختلف رشد کودک را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. نقص در توجه مشترک یکی از نخستین نشانه های تشخیص اختلال درخودماندگی به حساب می‌آید. این کودکان در جنبه‌های متفاوت رشد زبان و گفتار نیز مشکل دارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش توجه مشترک بر بهبود مهارت‌های زبانی در کودکان با اختلال درخودماندگی با عملکرد بالا انجام گرفت.
روش بررسی: در پژوهش حاضر از طرح نیمه‌آزمایشی با روش پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان دارای اختلال درخودماندگی با کارکرد بالا دوره سنی پیش‌دبستان است که به مراکز درمانی تحت نظر بهزیستی در شهر تهران مراجعه کرده اند. نمونه پژوهش به صورت دردسترس می باشد، که از بین آنها 30کودک به طور تصادفی در گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. آزمودنی‌های گروه آزمایش به مدت 13 جلسه یک ساعته، تحت مداخله‌ی برنامه آموزش توجه مشترک قرار گرفته اند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش آزمون رشد مهارت زبان تولد (1998)، از آزمون‌های جامع در زمینه سنجش رشد زبانی و مبتنی بـر یـک آزمون رشد زبان مدل دوبعدی است.
یافته‌های: تحلیل کوواریانس چندمتغیری(مانکووا) نشان داد، بین میانگین‌های تعدیل شده متغییرهای واژگان تصویری، واژگان ربطی، واژگان شفاهی، درک دستوری، تقلید جمله، تکمیل دستوری، تحلیل واجی و تولید کلمه تفاوت معنی‌داری بین نمرات گروه آزمایش با گروه کنترل وجود دارد. این تفاوت به گونه‌ای است که در تمامی این متغییرها نمرات گروه آزمایش بیشتر از نمرات گروه کنترل است.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش حاکی از اثربخشی برنامه آموزش توجه مشترک بر بهبود مهارت‌های زبانی کودکان درخودمانده با کارکرد بالا می‌باشد. بنابراین پیشنهاد می‌شود این برنامه آموزشی جهت بهبود مهارت‌های زبانی و ارتباطی این کودکان استفاده گردد.
هدف: درخودماندگی نوعی اختلال عصب شناختی رشدی است که جبنه‌های مختلف رشد کودک را تحت‌تاثیر قرار می‌دهد. نقص در توجه مشترک یکی از نخستین نشانه های تشخیص اختلال درخودماندگی به حساب می‌آید. این کودکان در جنبه‌های متفاوت رشد زبان و گفتار نیز مشکل دارند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش توجه مشترک بر بهبود مهارت‌های زبانی در کودکان با اختلال درخودماندگی با عملکرد بالا انجام گرفت.
روش بررسی: در پژوهش حاضر از طرح نیمه‌آزمایشی با روش پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه کودکان دارای اختلال درخودماندگی با کارکرد بالا دوره سنی پیش‌دبستان است که به مراکز درمانی تحت نظر بهزیستی در شهر تهران مراجعه کرده اند. نمونه پژوهش به صورت دردسترس می باشد، که از بین آنها 30کودک به طور تصادفی در گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. آزمودنی‌های گروه آزمایش به مدت 13 جلسه یک ساعته، تحت مداخله‌ی برنامه آموزش توجه مشترک قرار گرفته اند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش آزمون رشد مهارت زبان تولد (1998)، از آزمون‌های جامع در زمینه سنجش رشد زبانی و مبتنی بـر یـک آزمون رشد زبان مدل دوبعدی است.
یافته‌های: تحلیل کوواریانس چندمتغیری(مانکووا) نشان داد، بین میانگین‌های تعدیل شده متغییرهای واژگان تصویری، واژگان ربطی، واژگان شفاهی، درک دستوری، تقلید جمله، تکمیل دستوری، تحلیل واجی و تولید کلمه تفاوت معنی‌داری بین نمرات گروه آزمایش با گروه کنترل وجود دارد. این تفاوت به گونه‌ای است که در تمامی این متغییرها نمرات گروه آزمایش بیشتر از نمرات گروه کنترل است.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش حاکی از اثربخشی برنامه آموزش توجه مشترک بر بهبود مهارت‌های زبانی کودکان درخودمانده با کارکرد بالا می‌باشد. بنابراین پیشنهاد می‌شود این برنامه آموزشی جهت بهبود مهارت‌های زبانی و ارتباطی این کودکان استفاده گردد.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
