مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
سارا شمشیری* 
1، محمود شیخ ، رسول حمایت طلب ، فروغ ریاحی
1، محمود شیخ ، رسول حمایت طلب ، فروغ ریاحی
چکیده: (2987 مشاهده)
زمینه و هدف: اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی یکی از شایع ترین مشکلات کودکان است. لذا این مطالعه با هدف تعیین اثر بخشی مداخله توانبخشی رایانه یار- یکپارچگی حسی، دارودرمانی و ترکیب دو روش در بهبود بازداری پاسخ در این کودکان انجام شد.
روش بررسی: در مطالعه نیمه آزمایشی و آینده نگر حاضر از بین ۳۵ دبستان عادی پسرانه که با روش تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند، ۴۵ کودک ۷ تا ۱۲ سال با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی از نوع ترکیبی که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با استفاده از مقیاس کانرز و تشخیص روانپزشک شناسایی و از لحاض بهره هوشی همسان شده بودند، به طور تصادفی به ۳ گروه آزمایشی( توانبخشی رایانه یار- یکپارچگی حسی، دارودرمانی و ترکیب دو روش) تقسیم و بعد از مداخله و بعد از پیگیری یک ماهه با هم مقایسه شدند. ابزار پژوهش آزمون عملکرد یکپارچه دیداری شنیداری بوده است. برنامه تمرینی منتخب شامل تمرینات توانبخشی رایانه یار- یکپارچگی حسی طبق پروتکل تعیین شده به مدت ۳ ماه، هفته ای سه جلسه، هر جلسه ۸۰ دقیقه بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس با اندازه گیری مکرر و از نرم افزار spss برای تحلیل آماری در سطح معنی داری ۰۵/۰ = α استفاده شد
یافته ها: تحلیل یافته ها نشان داد که بین سه روش مداخله ای در بعد بینایی ۸۸۳/۰p= و شنوایی ۲۶۵/۰p= در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت. در مرحله پیگیری نیز دو روش ترکیبی و توانبخشی رایانه یار-یکپارچگی حسی در دو بعد بینایی (۰۰۱/۰ p=) و شنوایی (۰۰۳/۰ p=) بهبود معناداری در بازداری پاسخ نسبت به روش دارودرمانی نشان دادند. در واقع گروه دارو درمانی بر خلاف دو گروه دیگر تقریبا به اندازه مرحله پیش آزمون افت عملکرد داشت.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان ادعا کرد که برنامه مداخله تمرینی می تواند در بهبود بازداری پاسخ به صورت پایدار و مداوم نسبت به روش دارو درمانی موثر واقع شود.
روش بررسی: در مطالعه نیمه آزمایشی و آینده نگر حاضر از بین ۳۵ دبستان عادی پسرانه که با روش تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند، ۴۵ کودک ۷ تا ۱۲ سال با اختلال نارسایی توجه/فزون کنشی از نوع ترکیبی که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با استفاده از مقیاس کانرز و تشخیص روانپزشک شناسایی و از لحاض بهره هوشی همسان شده بودند، به طور تصادفی به ۳ گروه آزمایشی( توانبخشی رایانه یار- یکپارچگی حسی، دارودرمانی و ترکیب دو روش) تقسیم و بعد از مداخله و بعد از پیگیری یک ماهه با هم مقایسه شدند. ابزار پژوهش آزمون عملکرد یکپارچه دیداری شنیداری بوده است. برنامه تمرینی منتخب شامل تمرینات توانبخشی رایانه یار- یکپارچگی حسی طبق پروتکل تعیین شده به مدت ۳ ماه، هفته ای سه جلسه، هر جلسه ۸۰ دقیقه بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس با اندازه گیری مکرر و از نرم افزار spss برای تحلیل آماری در سطح معنی داری ۰۵/۰ = α استفاده شد
یافته ها: تحلیل یافته ها نشان داد که بین سه روش مداخله ای در بعد بینایی ۸۸۳/۰p= و شنوایی ۲۶۵/۰p= در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت. در مرحله پیگیری نیز دو روش ترکیبی و توانبخشی رایانه یار-یکپارچگی حسی در دو بعد بینایی (۰۰۱/۰ p=) و شنوایی (۰۰۳/۰ p=) بهبود معناداری در بازداری پاسخ نسبت به روش دارودرمانی نشان دادند. در واقع گروه دارو درمانی بر خلاف دو گروه دیگر تقریبا به اندازه مرحله پیش آزمون افت عملکرد داشت.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان ادعا کرد که برنامه مداخله تمرینی می تواند در بهبود بازداری پاسخ به صورت پایدار و مداوم نسبت به روش دارو درمانی موثر واقع شود.
واژه‌های کلیدی: اختلال نارسایی توجه/ فزون کنشی، توانبخشی رایانه یار-یکپارچگی حسی، دارو درمانی، بازداری پاسخ
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
