مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
مجتبی امیری مجد*1 
، پریسا تجلی2 ، معصومه کلانتری3
، پریسا تجلی2 ، معصومه کلانتری3
1- دانشیار، گروه روانشناسی، واحد ابهر، دانشگاه آزاد اسلامی، ابهر، ایران،
2- استادیار، گروه روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- دانشجوی دکترای روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران. ایران
2- استادیار، گروه روان شناسی و آموزش کودکان استثنایی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- دانشجوی دکترای روانشناسی و آموزش کودکان استثنایی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران. ایران
چکیده: (4541 مشاهده)
هدف: پژوهش حاضر با هدف اثربخشی برنامه هنردرمانی(تئاتر و نمایش) بر سازش یافتگی اجتماعی نوجوانان پسر دارای ناتوانی هوشی انجام شد. هنردرمانی یکی از تکنیک های مختلف در درمان و توانبخشی کودکان و نوجوانان دارای ناتوانی هوشی و سایر مشکلات استفاده می شود.
روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی (طرح پیشآزمون و پسآزمون) یک گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعهآماری پژوهش شامل کلیه دانشآموزان پسر دارای ناتوانی هوشی 14-10 ساله شهر تهران در سال تحصیلی 97-96 بودند. از این جامعه تعداد 40 دانشآموز دارای ناتوانی هوشی، به صورت نمونهگیری دردسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به تصادف به دو گروه آزمایش و گواه گمارش شدند (20 نفر پسر در گروه آزمایش، 20 نفر پسر در گروه گواه). معلمان هر دو گروه از آزمودنی ها پرسشنامه پژوهش پاسخ دادند (پیشآزمون). سپس گروه آزمایش به مدت 20 جلسه 90 دقیقهای تحت آموزش هنردرمانی(تئاتر و نمایش) قرار گرفتند و گروه گواه آموزشی دریافت نکردند. در پایان معلمان هر دو گروه مجددا به ابزار پژوهش پاسخ دادند(پسآزمون). ابزار اندازهگیری پرسشنامه سازش یافتگی اجتماعی (آزمون شخصیتی کالیفرنیا ثورپ، کلارک و نیکز، 1939) بود. همه مراحل آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS ورژن 22 انجام و داده های نیز با تحلیل کواریانس تحلیل شدند.
یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که اثر هنردرمانی (تئاتر و نمایش) بر رشد سازگاری اجتماعی پسران معنی دار بود. یعنی تفاوت دو گروه آزمایش و گواه از نظر تاثیر هنر درمانی بر رشد و بهبود سازگاری اجتماعی معنیدار بود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش نتیجه می گیریم که هنر درمانی می تواند سازگاری اجتماعی نوجوانان دارای ناتوانی هوشی را افزایش دهد.
روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی (طرح پیشآزمون و پسآزمون) یک گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعهآماری پژوهش شامل کلیه دانشآموزان پسر دارای ناتوانی هوشی 14-10 ساله شهر تهران در سال تحصیلی 97-96 بودند. از این جامعه تعداد 40 دانشآموز دارای ناتوانی هوشی، به صورت نمونهگیری دردسترس به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به تصادف به دو گروه آزمایش و گواه گمارش شدند (20 نفر پسر در گروه آزمایش، 20 نفر پسر در گروه گواه). معلمان هر دو گروه از آزمودنی ها پرسشنامه پژوهش پاسخ دادند (پیشآزمون). سپس گروه آزمایش به مدت 20 جلسه 90 دقیقهای تحت آموزش هنردرمانی(تئاتر و نمایش) قرار گرفتند و گروه گواه آموزشی دریافت نکردند. در پایان معلمان هر دو گروه مجددا به ابزار پژوهش پاسخ دادند(پسآزمون). ابزار اندازهگیری پرسشنامه سازش یافتگی اجتماعی (آزمون شخصیتی کالیفرنیا ثورپ، کلارک و نیکز، 1939) بود. همه مراحل آماری با استفاده از نرم‌افزار SPSS ورژن 22 انجام و داده های نیز با تحلیل کواریانس تحلیل شدند.
یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که اثر هنردرمانی (تئاتر و نمایش) بر رشد سازگاری اجتماعی پسران معنی دار بود. یعنی تفاوت دو گروه آزمایش و گواه از نظر تاثیر هنر درمانی بر رشد و بهبود سازگاری اجتماعی معنیدار بود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش نتیجه می گیریم که هنر درمانی می تواند سازگاری اجتماعی نوجوانان دارای ناتوانی هوشی را افزایش دهد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
