مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

 زمینه و هدف: یکی از اختلالات مهم و شناخته شده در زمینه ی توانایی های زبانی و گفتاری، لکنت است. لکنت یک اختلال چند بعدی است که در جریان طبیعی گفتار فرد روی می دهد که هم کنترل حرکتی و هم عملکرد زبانی را درگیر می کند و نوعاً تغییرات رفتاری، عاطفی و نگرشی نیز به همراه دارد .هدف از این تحقیق، بررسی  رابطه بین تجربه فردی از لکنت زبان  و شدت لکنت در دختران  بزرگسال بود.

روش بررسی:روش این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه ی آماری این تحقیق شامل120 فرد دارای لکنت زبان کلینیک های گفتاردرمانی شهر اصفهان در بازه زمانی فروردین تا خرداد 1397 بود که از این جامعه40 دختر بزرگسال بین سن 18 تا 30 سال به شیوه ی نمونه گیری در دسترس انتخاب و بعد از اخذ رضایت کتبی با پرسشنامه آزمون ارزیابی جامع تجربه فرد از لکنت بزرگسالان OASES (بیژن شفیعی و همکاران ،1390) و پرسشنامه  سنجش شدت لکنت SSI-3( فرازی،1392) مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری همبستگی اسپیرمن و آزمون ناپارامتری من- ویتنی و به کمک نسخه شانزدهم نرم افزار SPSS-15  در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد که بین سن با تجربه فردی و سابقه درمان با شدت لکنت ارتباط معکوس و معناداربود(001/0P<).همچنین همبستگی  معکوس و معناداری بین سن و بخش کیفیت زندگی و نمره کل پرسشنامه OASES-A یافت شد(001/0P<).علاوه بر این از لحاظ درجه شدت لکنت و تجربه  فرد از خود تفاوت معنادار آماری مشاهده نشد(140/0 P=،161/0=r).