BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-1562-fa.html
2- دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران
زمینه و هدف: بازداری به‌معنای توانایی فعالانهٔ متوقف‌کردن یا تأخیر فعالیتی است. چندین محقق به نقش ممکن فرایندهای خودتنظیمی و فرایندهای کنترل توجه و به‌ویژه کنترل بازداری در رشد لکنت اشاره کرده‌اند. هدف این پژوهش بررسی تفاوت‌ها در عملکرد کنترل بازداری بین کودکان لکنتی و غیرلکنتی بود.
روش‌بررسی: در این پژوهش مقطعی‌مقایسه‌ای، توانایی کنترل بازداری ۳۰ کودک ۷تا۱۳سالهٔ شهر تهران با تشخیص لکنت رشدی و ۳۰ کودک غیرلکنتی رشدیافتهٔ طبیعی که به‌لحاظ سن و جنس با کودکان لکنتی تطابق داشته با استفاده از تکلیف برو-بایست شنیداری ارزیابی شد. تحلیل اطلاعات ازطریق آمار توصیفی تحلیلی ازجمله آزمون تی مقایسهٔ میانگین‌های دو گروه مستقل و آزمون من‌ویتنی و آزمون همبستگی پیرسون با نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۴ صورت گرفت. در تمامی آزمون‌ها سطح معناداری کمتر از ۰٫۰۵در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: تفاوت‌های بین‌گروهی برای خطاهای ارتکاب و خطاهای بازداری نشان داد میانگین درصد خطاهای ارتکاب و بازداری در گروه لکنتی (۱۳٫۰۹±۱۰٫۴۷) و (۱۵٫۱۱±۳۰٫۲۱) درمقایسه با گروه غیرلکنتی (۶٫۱۷±۸٫۰۲) و (۱۳٫۷۳±۲۴٫۶۶) بیشتر به‌دست آمد؛ اما از نظر آماری تفاوت‌های معناداری نداشت. همچنین میانگین زمان واکنش بیشتری، در گروه لکنتی (۷۳٫۹±۶۲۷٫۰۶) درمقایسه با گروه غیرلکنتی (۵۳٫۳۷±۶۱۵٫۴) مشاهده شد؛ ولی این تفاوت میانگین در کودکان لکنتی و غیرلکنتی از نظر آماری معنادار نبود.
نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش براساس تکلیف برو-بایست شنیداری، مشخص کرد کودکان لکنتی و غیرلکنتی در کنترل بازداری تفاوت معناداری ندارند. بین دو گروه کودکان دارای لکنت و غیرلکنتی در متغیرهای ارتکاب و بازداری و زمان واکنش تفاوت معناداری مشاهده نشد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
