چکیده
زمینه و هدف: باتوجه به تفاوتهای کودکان با سندرم داون در فعالیتهای تعادلی و تأخیر آنها در توسعهٔ مهارتهای تعادلی و دیگر مهارتهای وابسته به تعادل، بهنظر میرسد آنها از راهبردهای جبرانی متفاوتی برای حفظ تعادل خود استفاده میکنند؛ ازاینرو هدف از مطالعهٔ حاضر بررسی راهبردهای جبرانی کنترل قامت در کودکان با سندرم داون بود.
روشبررسی: تحقیق حاضر از نوع علّی-مقایسهای بود. حجم نمونه را ۱۴ کودک با سندرم داون با دامنهٔ سنی ۶تا۱۱ سال تشکیل دادند که تحت پوشش مرکز توانبخشی قائم بخش احمدآباد شهرستان اسلامشهر در سال ۹۸-۱۳۹۷ بودند و همچنین با ۱۴ کودک سالم از لحاظ سنی همسانسازی شدند که بهصورت هدفمند و دردسترس در این تحقیق شرکت کردند. راهبردهای جبرانی کودکان با سندرم داون با استفاده از دستگاه پوسچروگرافی پویای کامپیوتری و در شش شرایط مختلف حسی ارزیابی شد. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانوا) و آزمون تعقیبی توکی در نرمافزار SPSS نسخۀ ۲۵ در سطح معناداری ۰٫۰۵ تحلیل شد.
یافتهها: حذف اطلاعات سیستم بینایی و متحرکبودن محیط بینایی بهطوریکه منجربه ارائهٔ آرایههای نادرست بینایی شود، منجربه تفاوت معناداری بین دو گروه در اتخاذ راهبرد جبرانی کنترل قامت شد (۰٫۰۰۱=p)؛ بهصورتیکه گروه عادی از راهبرد مچ و گروه سندرم داون از راهبرد لگن بهره برد؛ همچنین در وضعیت متحرکبودن سکوهای نیرو که منجربه دستکاری اطلاعات حس عمقی شد، گروه کودکان با سندرم داون از راهبرد لگن استفاده کرد؛ ولی کودکان با سندرم داون اقدام به گامبرداشتن کردند (۰٫۰۰۱=p).
نتیجهگیری: براساس یافتههای این پژوهش، هنگام حذف یک سیستم حسی بهویژه حس بینایی، کودکان با سندرم داون درمقایسه با کودکان سالم راهبردهای محتاطانهتری را اتخاذ میکنند.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |