مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: ازدواج به عنوان اولین تعهد عاطفی و حقوقی که افراد در بزرگسالی قبول می­کنند و همچنین به عنوان عالی­ترین رسم اجتماعی برای دستیابی به نیازهای عاطفی و ایمنی افراد، همواره مورد توجه بوده است. هدف پژوهش حاضر پیش­بینی تعهد زناشویی براساس الگوهای ارتباطی با واسطه­گری تمایزیافتگی خود بود.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری این پژوهش شامل زنان و مردان متأهل مراجعه­کننده به مراکز مشاوره و روان­شناختی شهر تهران در سال ۱۳۹7 بود. به روش نمونه­گیری در دسترس 400 زن و مرد متأهل از مراکز مشاوره شهر تهران انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه تعهد زناشویی (آدامز و جونز، 1997)، پرسشنامه تمایز یافتگی خود (اِسکورن و اِسمیت، 2003) و پرسشنامه الگوهای ارتباطی (کریستنسن و سالووی، 1984) بود. برای تحلیل داده­ها از نرم افزارهای اس پی اس اس، ایموس و روش مد­لیابی معادلات ساختاری، بیشینه براورد احتمال و سطح معناداری 05/0 استفاده شد.
یافته­ها: الگوهای ارتباطی سازنده (001/0=P، 369/0=β) و تمایزیافتگی (001/0=P، 540/0=β) به طور مستقیم و معنادار قادر به پیش­بینی تعهد زناشویی بودند. الگوی ارتباطی اجتنابی به صورت منفی و معنادار (001/0=P، 211/0-=β) و الگوی ارتباطی سازنده به صورت مثبت و معنادار (001/0=P، 186/0=β) به واسطه تمایز یافتگی خود قادر به پیش­بینی تعهد زناشویی بود.
نتیجه­گیری: براساس یافته­های این پژوهش الگوهای ارتباطی سازنده و الگوهای ارتباطی غیرسازنده اجتنابی به واسطه تمایزیافتگی خود قادر به پیش­بینی تعهد زناشویی بودند.
 

واژه‌های کلیدی: الگوهای ارتباطی، تعهد زناشویی، تمایزیافتگی خود

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---