مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (1682 مشاهده)
زمینه و هدف: اختلال دوقطبی پنجمین عامل از کارافتادگی افراد در سطح جهان است. تصور بر این است که اختلال دوقطبی نوع I، یکدرصد جمعیت را در بر میگیرد. مفهوم قطبیت به نوسانات شدید خلقی در طول هفتهها و ماهها اشاره دارد که از شدت بالای شنگولی یا تحریکپذیری تا افسردگی را دربر میگیرد. هدف این پژوهش مقایسه طرحواره درمانی و رفتاردرمانیشناختی در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع یک بود.
روش بررسی: روش این پژوهش شبهآزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری سهماهه بود. جامعه آماری پژوهش بیمارانی بودند که در سال 1397 به مرکز توانبخشی بیماران مزمن روانی دلارام گرگان مراجعه کرده بودند و از میان آنها تعداد 24 نفر، به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جای داده شدند. هر دو گروه آزمایش در طی 10 جلسه، هفته‌ای یک جلسه 70 دقیقه‌ای، به‌صورت گروهی تحت درمان قرار گرفتند. دادهها با استفاده از روش تجزیه و تحلیل واریانس آمیخته با اندازهگیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد که اثر طرحوارهدرمانی و رفتاردرمانیشناختی همراه با درمان دارویی در کاهش علائم، بیشتر از درمان دارویی بهتنهایی میباشد (001/0>p). بهعلاوه نتایج مبین آن هستند که طرحوارهدرمانی در درمان علایم شدید این اختلال به طرز معناداری اثربخشتر بوده است و این اثربخشی بعد از گذشت سه ماه از درمان، همچنان پایدار است.
نتیجهگیری: بنابراین با توجه بهیافتههای این پژوهش میتوان اشاره کرد که طرحوارهدرمانی، بیشترین تاثیر را در کاهش علائم مزبور داشته است.
روش بررسی: روش این پژوهش شبهآزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری سهماهه بود. جامعه آماری پژوهش بیمارانی بودند که در سال 1397 به مرکز توانبخشی بیماران مزمن روانی دلارام گرگان مراجعه کرده بودند و از میان آنها تعداد 24 نفر، به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل جای داده شدند. هر دو گروه آزمایش در طی 10 جلسه، هفته‌ای یک جلسه 70 دقیقه‌ای، به‌صورت گروهی تحت درمان قرار گرفتند. دادهها با استفاده از روش تجزیه و تحلیل واریانس آمیخته با اندازهگیری مکرر تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: نتایج نشان داد که اثر طرحوارهدرمانی و رفتاردرمانیشناختی همراه با درمان دارویی در کاهش علائم، بیشتر از درمان دارویی بهتنهایی میباشد (001/0>p). بهعلاوه نتایج مبین آن هستند که طرحوارهدرمانی در درمان علایم شدید این اختلال به طرز معناداری اثربخشتر بوده است و این اثربخشی بعد از گذشت سه ماه از درمان، همچنان پایدار است.
نتیجهگیری: بنابراین با توجه بهیافتههای این پژوهش میتوان اشاره کرد که طرحوارهدرمانی، بیشترین تاثیر را در کاهش علائم مزبور داشته است.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
