مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: خودکشی یکی از نگرانی­های عمده بهداشت عمومی در سراسر جهان است به طوری­که خودکشی­های به انجام رسیده یکی از علل اصلی مرگ و میر محسوب می­شود و سالانه 800 هزار نفر براثر خودکشی جان خود را از دست می­دهند. بنابراین، لزوم ارزیابی گسترده و فراگیر عوامل خطر خودکشی به چشم می­خورد. هدف از پژوهش حاضر تعیین برازش الگوی ساختاری پیش­بینی اندیشه­پردازی خودکشی براساس صفات پنج عاملی شخصیت با واسطه­گری احساس گناه بود.
روش بررسی: روش پژوهش توصیفی از نوع الگویابی معادله­های ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمام شهروندان شهر کرج به تعداد مجموعاً 1973470 نفر بودند که از میان آن­ها به روش نمونه ­برداری تصادفی دو مرحله­ای و داوطلبانه 550 نفر از مراکز تفریحی، فرهنگی و هنری انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه پنج عاملی نئو ساخته کاستا و مک­ری (1989)؛ پرسشنامه احساس گناه ساخته کوگلر و جونز (1992)؛ پرسشنامه اندیشه­پردازی خودکشی بک ساخته بک، کوواکس و ویسمن (1979) بود. جهت تحلیل داده­ها از روش الگویابی معادله­های ساختاری، نرم افزار ایموس و سطح معناداری 05/0 استفاده شد.
یافته­ها: در پژوهش حاضر ضریب مسیر غیرمستقیم بین روان­رنجورخویی با اندیشه­پردازی خودکشی (040/0=β، 049/0=P) مثبت و معنادار بود. همچنین ضریب مسیر غیرمستقیم بین برون­گرایی و اندیشه­پردازی خودکشی منفی و معنادار بود (057/0-=β، 032/0=P).
نتیجه­گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد احساس گناه واسطه­گر روابط بین روان­رنجورخویی، برون­گرایی با اندیشه­پردازی خودکشی است.

واژه‌های کلیدی: احساس گناه، اندیشه پردازی خودکشی، صفات شخصیت

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---