مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران.
2- استاد گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران.
2- استاد گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران.
چکیده: (1057 مشاهده)
زمینه و هدف: اختلال بدشکلی بدن با مشکلات شدید فردی، اجتماعی، شغلی، تحصیلی و خانوادگی همراه است. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان فراتشخیصی بر اجتناب از تصویر بدنی و ناگویی خلقی در اختلال بدشکلی بدن بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر، نیمهآزمایشی با پیشآزمون-پسآزمون و گروه گواه بود. در این پژوهش 30 نفر از بیماران مبتلا به اختلال بدشکلی بدن مراجعهکننده به کلینیک زیبایی درمانگاه شهید مطهری و کلینیک امام رضا (ع) شهر شیراز در زمان اجرای پژوهش به شیوه نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه درمان فراتشخیصی و گواه قرار گرفتند و با استفاده از پرسشنامه اجتناب از تصویر بدنی (1999) و مقیاس ناگویی خلقی (1994) پیشآزمون اجرا شد. سپس گروه آزمایش به مدت 12 جلسه تحت درمان فراتشخیصی قرار گرفت و گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. در پایان برای هر دو گروه پسآزمون اجرا شد و دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد که درمان فراتشخیصی بهطور معناداری بر اجتناب از تصویر بدن و ناگویی خلقی مؤثر است) 001/0>.(P به طوریکه، در مرحله پسآزمون میانگین همه مولفههای اجتناب از تصویر بدنی و ناگویی خلقی در گروه فراتشخیصی کاهش معناداری یافت.
نتیجهگیری: اجتناب از تصویر بدنی و ناگویی خلقی متغیرهای فراتشخیصی مؤثر در تشدید و تداوم اختلال بدشکلی بدن هستند، نتایج پژوهش حاضر نشاندهنده اثربخشی درمان فراتشخیصی در بهبود اجتناب از تصویر بدنی و ناگویی خلقی در این بیماران بود. بنابراین، اجرای برنامههای مداخلهای جامع با رویکرد فراتشخیصی برای این بیماران نیاز است.
روش بررسی: پژوهش حاضر، نیمهآزمایشی با پیشآزمون-پسآزمون و گروه گواه بود. در این پژوهش 30 نفر از بیماران مبتلا به اختلال بدشکلی بدن مراجعهکننده به کلینیک زیبایی درمانگاه شهید مطهری و کلینیک امام رضا (ع) شهر شیراز در زمان اجرای پژوهش به شیوه نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه درمان فراتشخیصی و گواه قرار گرفتند و با استفاده از پرسشنامه اجتناب از تصویر بدنی (1999) و مقیاس ناگویی خلقی (1994) پیشآزمون اجرا شد. سپس گروه آزمایش به مدت 12 جلسه تحت درمان فراتشخیصی قرار گرفت و گروه گواه هیچ درمانی دریافت نکرد. در پایان برای هر دو گروه پسآزمون اجرا شد و دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS و روش تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه و تحلیل شدند.
یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد که درمان فراتشخیصی بهطور معناداری بر اجتناب از تصویر بدن و ناگویی خلقی مؤثر است) 001/0>.(P به طوریکه، در مرحله پسآزمون میانگین همه مولفههای اجتناب از تصویر بدنی و ناگویی خلقی در گروه فراتشخیصی کاهش معناداری یافت.
نتیجهگیری: اجتناب از تصویر بدنی و ناگویی خلقی متغیرهای فراتشخیصی مؤثر در تشدید و تداوم اختلال بدشکلی بدن هستند، نتایج پژوهش حاضر نشاندهنده اثربخشی درمان فراتشخیصی در بهبود اجتناب از تصویر بدنی و ناگویی خلقی در این بیماران بود. بنابراین، اجرای برنامههای مداخلهای جامع با رویکرد فراتشخیصی برای این بیماران نیاز است.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
