مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره درمانی، درمان مبتنی بر شفقت  و رفتار درمانی دیالیکتیکی (DBT) بر امید به زندگی  زنان مراجعه کننده به اورژانس اجتماعی شهرستان­های تنکابن و رامسر انجام گرفت.
روش و مواد: این پژوهش کاربردی از منظر روش‌شناختی طرح پژوهش نیمه آزمایشی با (پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه) بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان که  به اورژانس اجتماعی تنکابن و رامسر می‌باشد که در بهار و تابستان 1396 مراجعه داشتند. از بین 100 نفری که به پرسشنامه‌ امید به زندگی پاسخ دادند، 60  نفر به‌ صورت هدفمند انتخاب‌شده و به ‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جای­گذاری شدند و مداخله درمانی برای گروه آزمایش اجرا شد.. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS.22 و آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره تجزیه‌ و تحلیل شدند.
یافته­ها: میانگین (انحراف معیار) سن شرکت­کنندگان 2/37 (5/5) سال بود. مطالعه نشان داد که تلفیق طرحواره درمانی، درمان مبتنی بر شفقت، رفتار درمانی دیالیکتیکی باعث افزایش امید به زندگی شده است. (001/0>P).
نتیجه­گیری: می­توان نتیجه گرفت که تلفیق طرحواره درمانی، درمان مبتنی بر شفقت، رفتار درمانی دیالیکتیکی باعث بهبود امید به زندگی شده است.

واژه‌های کلیدی: طرحواره درمانی، درمان مبتنی بر شفقت، رفتار درمانی دیالکتیکی، امید به زندگی

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---