زمینه و هدف: محیط خانواده یکی از جنبه­های مهم مداخله است زیرا می­تواند رشد عاطفی- اجتماعی کودکان و نوجوانان را به شدت تقویت کند یا مانع آن شود. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان رابطه والد- کودک و درمان ترکیبی رابطه‌ای والد- کودک و درمان دلبستگی در مادران دلبسته ناایمن بر مشکلات رفتاری کودکان انجام شد.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون- پیگیری 2 ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل مادران دارای کودکان دچار مشکلات رفتاری مراجعه­کننده به کلینیک­های مشاوره و روان­شناختی واقع در منطقه یک شهر تهران در سال 1397 و 1398 بودند. 30 مادر داوطلب واجد شرایط که براساس مقیاس تجارب مربوط به روابط نزدیک وی و همکاران (2007) دارای سبک دلبستگی ناایمن تشخیص داده شدند وارد مطالعه شدند. در دو گروه آزمایش درمان والد- کودک و ترکیب درمان رابطه‌ای والد- کودک با درمان دلبستگی و یک گروه گواه قرار گرفتند. جهت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری مادران به سیاهه اختلال­های رفتاری کودک آخنباخ و رسکورلا (2007) پاسخ دادند. گروه آزمایش اول 10 جلسه درمان رابطه‌ای والد- کودک و گروه آزمایش دوم تحت 10 جلسه درمان رابطه والد- کودک و 10 جلسه درمان دلبستگی دریافت کردند. جهت تحلیل داده­ها از روش تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر، نرم افزار SPSS و سطح معناداری 05/0 استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد درمان والد- کودک و ترکیب درمان رابطه‌ای والد- کودک با درمان دلبستگی  بر متغیرهای اضطراب، افسردگی/ گوشه­گیری، شکایات جسمانی، مشکلات اجتماعی، مشکلات تفکر، مشکلات توجه، رفتار قانون شکنانه و رفتار پرخاشگرانه اثر کاهنده داشتند (001/0>P). اثر زمان در هر دو گروه درمان والد- کودک و ترکیب درمان رابطه‌ای والد- کودک با درمان دلبستگی بر متغیرهای اضطراب، افسردگی/ گوشه­گیری، شکایات جسمانی، مشکلات اجتماعی، مشکلات تفکر، مشکلات توجه، رفتار قانون شکنانه و رفتار پرخاشگرانه اثر کاهنده داشت (001/0>P).  
نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های این پژوهش، هر دو درمان رابطه‌ای والد- کودک و ترکیب درمان رابطه­ای والد- کودک با درمان دلبستگی بر مشکلات رفتاری کودکان اثربخش بودند.