زمینه و هدف: اضطراب، بزرگسالان دارای لکنت زبان را با بحرانی مهم مواجه میکند که آن حالت هشدار ذهن و بدن است. هدف اصلی پژوهش حاضر، مقایسۀ اثربخشی درمان یکپارچۀ فراتشخیص اختلالات هیجانی و درمان فراتشخیص مبتنیبر کارآمدی هیجانی بر کاهش نشانههای اضطراب بزرگسالان دارای لکنت زبان بود.
روشبررسی: روش پژوهش، شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه گواه و دورهٔ پیگیری بود. جامعهٔ آماری را تمامی بزرگسالان دارای لکنت زبان مراجعهکننده به کلینیکهای گفتاردرمانی شهر تهران و انجمن لکنت ایران در سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند. تعداد ۳۶ فرد واجد شرایط داوطلب بهعنوان نمونه وارد مطالعه شدند و بهصورت تصادفی در گروه درمان یکپارچۀ فراتشخیص اختلالات هیجانی، گروه درمان فراتشخیص مبتنیبر کارآمدی هیجانی و گروه گواه قرار گرفتند. برای گروههای درمانی، مداخلهها در قالب دوازده جلسۀ دوساعته ارائه شد. در گروه گواه مداخلهای صورت نگرفت. ابزار پژوهش پرسشنامهٔ اضطراب بک (بک و همکاران، ۱۹۸۸) بود. برای تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر، آزمون تعقیبی بونفرونی، آزمونهای تحلیل واریانس یکطرفه و کادیدو بهکمک نرمافزار SPSS استفاده شد. مقادیر احتمال کمتر از ۰٫۰۵۰ معنادار بود.
یافتهها: تفاوت میانگین نمرات آزمودنیهای دو گروه درمان فراتشخیص مبتنیبر کارآمدی هیجانی و گروه درمان یکپارچۀ فراتشخیص اختلالات هیجانی با گروه گواه در متغیر اضطراب معنادار بود (بهترتیب ۰٫۰۰۱=p، ۰٫۰۲۳=p)؛ اما تفاوت میانگین نمرات آزمودنیهای دو گروه درمان در متغیر اضطراب معنادار نبود (۰٫۵۹۰=p)؛ همچنین بین میانگین نمرات متغیر اضطراب در پیشآزمون با پسآزمون (۰٫۰۰۱>p) و پیشآزمون با پیگیری (۰٫۰۰۱=p) تفاوت معناداری وجود داشت؛ اما میانگین نمرات متغیر اضطراب در پسآزمون با نمرات پیگیری تفاوت معناداری نداشت که ماندگاری اثربخشی دو روش درمانی را در مرحلۀ پیگیری نشان داد (۰٫۶۵۰=p).
نتیجهگیری: براساس یافتههای پژوهش، درمانگران حیطۀ لکنت میتوانند با بهکارگیری درمان یکپارچۀ فراتشخیص اختلالات هیجانی و درمان فراتشخیص مبتنیبر کارآمدی هیجانی، زمینه را برای کاهش نشانههای اضطراب بزرگسالان دارای لکنت فراهم کنند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |