مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی ، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران.
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران. (نویسنده مسئول)
3- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران.
4- استادیار، گروه گفتاردرمانی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
2- استادیار، گروه روانشناسی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران. (نویسنده مسئول)
3- استادیار، گروه روانشناسی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران.
4- استادیار، گروه گفتاردرمانی، دانشکده علوم توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران.
چکیده: (328 مشاهده)
زمینه و هدف: اضطراب، بزرگسالان دارای لکنت را با بحرانی مهم رویارور می کند که آن حالت هشدار ذهن و بدن است. هدف اصلی پژوهش بررسی اثربخشی و مقایسۀ درمان یکپارچه فراتشخیص اختلالات هیجانی و درمان فراتشخیص مبتنی بر کارآمدی هیجانی برکاهش نشانه‌های اضطراب بزرگسالان دارای لکنت زبان بود.
روش بررسی: روش پژوهش، شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون-گروه گواه و دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی بزرگسالان دارای لکنت زبان مراجعه کننده به کیلینیک‌های گفتاردرمانی شهر تهران و انجمن لکنت ایران در سال 1398 می‌شد. تعداد 36 فرد واجد شرایط داوطلب به عنوان نمونه وارد مطالعه شده و به صورت تصادفی در گروه درمان یکپارچه فراتشخیص اختلالات هیجانی، گروه درمان فراتشخیص مبتنی بر کارآمدی هیجانی و یک گروه گواه گمارش شدند. برای گروههای درمانی، مداخله‌ها در قالب 12 جلسۀ دوساعته و برای گروه گواه مداخلهای صورت نگرفت. ابزار پژوهش پرسشنامه اضطراب بک و همکاران(1988) بود. برای تحلیل دادهها با استفاده از نرم افزارSPSS، با توجه به نوع مطالعه و اندازهگیری در سه مرحله از تحلیل اندازهگیری مکرر استفاده شد. مقادیراحتمال کمتر از0.050معنادار در نظر گرفته شد.
یافته ها: دو روش درمانی برای گروههای آزمایشی در مقایسه با گروه گواه در کاهش نشانه‌های اضطراب اثربخش بودند(0.001P=). همچنین میانگین نمرات اضطراب گروههای آزمایشی در مرحلۀ پیگیری تفاوت معناداری با گروه گواه داشت (0.001P=). بعلاوه اثر متقابل در گروههای آزمایشی معنادار بود(0.024P=).
نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش درمانگران حیطۀ لکنت می‌توانند با بهکارگیری این دو روش زمینه را برای کاهش نشانه‌های اضطراب بزرگسالان دارای لکنت فراهم سازند.
روش بررسی: روش پژوهش، شبهآزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون-گروه گواه و دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی بزرگسالان دارای لکنت زبان مراجعه کننده به کیلینیک‌های گفتاردرمانی شهر تهران و انجمن لکنت ایران در سال 1398 می‌شد. تعداد 36 فرد واجد شرایط داوطلب به عنوان نمونه وارد مطالعه شده و به صورت تصادفی در گروه درمان یکپارچه فراتشخیص اختلالات هیجانی، گروه درمان فراتشخیص مبتنی بر کارآمدی هیجانی و یک گروه گواه گمارش شدند. برای گروههای درمانی، مداخله‌ها در قالب 12 جلسۀ دوساعته و برای گروه گواه مداخلهای صورت نگرفت. ابزار پژوهش پرسشنامه اضطراب بک و همکاران(1988) بود. برای تحلیل دادهها با استفاده از نرم افزارSPSS، با توجه به نوع مطالعه و اندازهگیری در سه مرحله از تحلیل اندازهگیری مکرر استفاده شد. مقادیراحتمال کمتر از0.050معنادار در نظر گرفته شد.
یافته ها: دو روش درمانی برای گروههای آزمایشی در مقایسه با گروه گواه در کاهش نشانه‌های اضطراب اثربخش بودند(0.001P=). همچنین میانگین نمرات اضطراب گروههای آزمایشی در مرحلۀ پیگیری تفاوت معناداری با گروه گواه داشت (0.001P=). بعلاوه اثر متقابل در گروههای آزمایشی معنادار بود(0.024P=).
نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش درمانگران حیطۀ لکنت می‌توانند با بهکارگیری این دو روش زمینه را برای کاهش نشانه‌های اضطراب بزرگسالان دارای لکنت فراهم سازند.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
