مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: سازگاری اجتماعی، سلامت اجتماعی و امنیت روانی را تعیین می‌کند و در سا‌ل‌های اخیر به‌عنوان مقوله‌‌ای که بر اهمیت بُعد اجتماعی انسان اشاره دارد، توجه فزاینده‌‌ای به آن شده است. هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش مهارت‌های همدلی بر سازگاری اجتماعی و امنیت روانی دانش‌آموزان پسر دورۀ دوم متوسطه بود.
روش‌بررسی: روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون‌-‌پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را تمامی دانش‌آموزان پسر دورۀ دوم متوسطهٔ شهر عسلویه در سال تحصیلی ۹۹‌-‌۱۳۹۸ تشکیل دادند. از بین آن‌ها تعداد سی نفر از دانش‌آموزان داوطلب واجد شرایط وارد مطالعه شدند و به‌صورت تصادفی در گروه آموزش مهارت‌های همدلی (گروه آزمایش) و گروه گواه قرار گرفتند (هر گروه پانزده نفر). صرفاً گروه آزمایش طی هشت جلسهٔ نوددقیقه‌ای به‌صورت هفتگی آموزش مهارت‌های همدلی را دریافت کرد. داده‌ها با استفاده از مقیاس سازگاری اجتماعی (بل، ۱۹۶۱) و سیاهۀ امنیت روانی (مزلو و همکاران، ۱۹۵۲) جمع‌آوری شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چند‌متغیره و آزمون تی مستقل صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌های آماری ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که پس از کنترل نمرات پیش‌آزمون، آموزش مهارت‌های همدلی بر بهبود سازگاری اجتماعی (۰٫۰۰۵=p) و بهبود امنیت روانی (۰٫۰۰۷=p) دانش‌آموزان گروه آزمایش مؤثر بود. اندازۀ اثر مداخله بر بهبود متغیرهای سازگاری اجتماعی و امنیت روانی به‌ترتیب ۰٫۷۵ و ۰٫۷۰ به‌دست آمد.
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش نتیجه گرفته می‌شود، آموزش مهارت‌های همدلی بر بهبود سازگاری اجتماعی و افزایش امنیت روانی در دانش‌آموزان پسر دورۀ دوم متوسطه مؤثر است.