مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: زنان مطلقه از اقشار بسیار آسیب‌پذیر جامعه به‌شمار می‌روند که با مسائل و مشکلات روحی‌روانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مواجه هستند. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ناگویی خُلقی، تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی زنان مطلقه بود.
روش‌بررسی: روش این پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون همراه با گروه گواه انجام شد. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زنان مطلقهٔ مراجعه‌کننده به سازمان بهزیستی استان تهران در نیمهٔ دوم سال ۱۳۹۸ به تعداد ۲۶۳ تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به‌روش نمونه‌گیری هدف‌مند انتخاب شدند. سپس به‌صورت تصادفی در  گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. آزمودنی‌های دو گروه، مقیاس ناگویی خُلقی تورنتو (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴)، مقیاس تاب‌آوری کانر-دیویدسون (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) و مقیاس بهزیستی ذهنی (کییز و ماگیار-مو، ۲۰۰۳) را در مراحل پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. مداخلهٔ گروه‌درمانی مبتنی‌بر پذیرش و تعهد به‌مدت هشت جلسه براساس پژوهش پیترسون و همکاران (۲۰۰۹) برای گروه آزمایش ارائه شد؛ درحالی‌که در طول این مدت گروه گواه هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکرد. تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها با استفاده از روش‌ آماری تحلیل کوواریانس در نرم‌افزارSPSS  نسخۀ ۲۴ صورت گرفت. سطح معنا‌داری برای همهٔ آزمون‌ها ۰٫۰۵ لحاظ شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، پس از حذف اثر پیش‌آزمون، تفاوت معناداری بین گروه آزمایش و گروه گواه در پس‌آزمون، در میانگین نمره‌های متغیرهای ناگویی خُلقی (۰٫۰۰۱>p)، تاب‌آوری (۰٫۰۰۱>p) و بهزیستی ذهنی (۰٫۰۰۱>p) مشاهده شد. همچنین اندازهٔ اثرهای ناگویی خُلقی، تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی به‌ترتیب برابر با ۰٫۶۷۴، ۰٫۵۳۸و ۰٫۷۳۹ بود.  
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش نتیجه‌گیری می‌شود که برای کاهش ناگویی خُلقی و افزایش تاب‌آوری و بهزیستی ذهنی در زنان مطلقه می‌توان از گروه‌درمانی مبتنی‌بر پذیرش و تعهد استفاده کرد.