مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی آموزش گروهی خودمراقبتی بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان­شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود. پژوهش حاضر از نوع طرح­های کاربردی و نیمه آزمایشی از نوع پیش‌آزمون- پس‌آزمون همراه با گروه کنترل  و پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه­کننده به مراکز درمانی جزیره کیش بود. نمونه پژوهش شامل تعداد 40 نفر از بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بود که با روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. روش نمونه­گیری داوطلبانه در دسترس انتخاب و با استفاده از شیوه تصادفی­سازی ساده در دو گروه آموزش مبتنی بر نیازهای خودمراقبتی (20=n) و گروه کنترل (20=n) گماشته شدند. هر دو گروه پرسشنامه کیفیت زندگی و بهزیستی روان­شناختی را نیز تکمیل کردند. سپس گروه آموزش خودمراقبتی در مراکز درمانی تحت پوشش انجمن دیابت جزیره کیش تحت آموزش قرار گرفت. از روش مانکوا و تحلیل واریانس با اندازه­گیری مکرر استفاده شد. تحلیل­های آماری فوق با بهره­گیری از نرم افزار SPSS.22 به اجرا درآمد. نتایج نشان داد که تحلیل واریانس برای عامل درون­گروهی (زمان) و عامل بین گروهی معنادار است. این نتایج به آن معنی است که با در نظر گرفتن اثر گروه، اثر زمان نیز به تنهایی معنادار است. همچنین تعامل گروه و زمان نیز معنادار است (79/134=F، 38/1=df) که میزان تاثیر آن 78/0 است. همچنین نتایج بیان­گر آن است که تحلیل واریانس برای متغیر بهزیستی روان­شناختی برای عامل درون­گروهی (زمان) و بین گروهی و همچنین تعامل گروه و زمان نیز معنادار است. می­توان نتیجه گرفت آموزش گروهی خودمراقبتی بر کیفیت زندگی و بهزیستی روان­شناختی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو موثر بود.

واژه‌های کلیدی: خودمراقبتی، کیفیت زندگی، بهزیستی روان‌شناختی، دیابت نوع دو

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---