چکیده
زمینه و هدف: صمیمیت میتواند شامل صمیمیت عاطفی، صمیمیت شناختی و صمیمیت رفتاری باشد و منجربه استحکام زندگی زناشویی شود. هدف پژوهش حاضر، مقایسهٔ اثربخشی درمان مبتنیبر پذیرش و تعهد و طرحوارهدرمانی بر بخشش و صمیمیت زناشویی زوجین شهر تهران بود.
روشبررسی: روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زوجین منطقهٔ دو شهر تهران تشکیل دادند که بین ماههای فروردین تا خرداد سال ۱۳۹۸ به مراکز مشاورهٔ امینپژوه، نورانیپور، مهر، بینش، راه فردا و عرفان مراجعه کردند. از میان مراجعهکنندگان به این مراکز، تعداد شصت نفر (سی زوج) انتخاب شدند و بهصورت تصادفی در سه گروه طرحوارهدرمانی (بیست نفر)، درمان مبتنیبر پذیرش و تعهد (بیست نفر) و گواه (بیست نفر) قرار گرفتند. دادهها با استفاده از مقیاس صمیمیت زناشویی (واکر و تامپسون، ۱۹۸۳) و پرسشنامهٔ بخشش زناشویی (رای و همکاران، ۲۰۰۱) جمعآوری شد. تجزیهوتحلیل دادهها با استفاده از روشهای آمار توصیفی مانند میانگین، انحراف معیار و آمار استنباطی بهروش تحلیل کوواریانس تکمتغیره، آزمون تعقیبی بونفرونی و نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۲ صورت گرفت. سطح معناداری در این پژوهش، ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافتهها: نتایج نشان داد، درمان مبتنیبر پذیرش و تعهد تأثیر بیشتری درمقایسه با طرحوارهدرمانی بر بخشش زناشویی و صمیمیت زناشویی دارد (۰٫۰۰۱>p)؛ همچنین بین گروه طرحوارهدرمانی و گروه گواه در بخشش و صمیمیت زناشویی تفاوت معناداری مشاهده میشود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجهگیری: براساس یافتههای این پژوهش میتوان نتیجه گرفت، درمان مبتنیبر پذیرش و تعهد تأثیر بیشتری درمقایسه با طرحوارهدرمانی بر بخشش زناشویی و صمیمیت زناشویی زوجین دارد.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |