چکیده
زمینه و هدف: نگرش به خیانت میتواند نقشی پررنگ در گرایش به خیانت زناشویی و طلاق در زوجین داشته باشد؛ ازاینرو، ارائۀ مداخلاتی در این راستا احساس میشود. پژوهش حاضر با هدف مقایسهٔ اثربخشی درمان راهحلمدار و درمان هیجانمدار بر نگرش به خیانت زناشویی افراد متأهل انجام شد.
روشبررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمهآزمایشی با طرح تکآزمودنی بود. در این مطالعه از طرح خط پایهٔ چندگانه استفاده شد. جامعۀ آماری را تمامی زوجین مراجعهکننده به مراکز مشاورهٔ شهر بوشهر در سال ۱۳۹۸ تشکیل دادند. از این جامعه هشت زوج (شانزده مرد و زن) بهشیوهٔ نمونهگیری داوطلبانه وارد مطالعه شدند و زوجین بهشیوهٔ جایگزینی تصادفی در دو گروه درمان راهحلمدار (چهار زوج) و هیجانمدار (چهار زوج) قرار گرفتند. هشت جلسه درمان راهحلمدار و ده جلسه درمان هیجانمدار هرکدام بهمدتزمان جلسهای نود دقیقه برای هر دو گروه اجرا شد. ابزار جمعآوری دادهها مقیاس نگرش به خیانت زناشویی (واتلی، ۲۰۰۸) بود. برای تجزیهوتحلیل آماری دادهها و نمرههای بهدستآمده از ارزیابیها در سه مرحلهٔ خط پایه و درمان و پیگیری دوماهه از روش ترسیم دیداری و شاخص تغییر پایا (RCI) و فرمول درصد بهبودی استفاده شد.
یافتهها: مقایسۀ نمرات مرحلهٔ پیگیری با مراحل خط پایه و مداخله، روند کاهشی پایدار نمرات نگرش به خیانت زناشویی را در هر دو گروه درمان نشان داد. این امر اثربخشی درمان راهحلمدار و درمان هیجانمدار را در کاهش میزان نگرش به خیانت زناشویی در افراد متأهل مشخص کرد. همچنین درمان هیجانمدار با ۳۸٫۱۲درصد در کاهش نگرش به خیانت زناشویی موفقتر از درمان راهحلمدار با ۲۳٫۲۲درصد بود.
نتیجهگیری: باتوجه به نتایج، درمان راهحلمدار و درمان هیجانمدار منجربه کاهش نگرش به خیانت زناشویی در افراد متأهل میشود؛ اما درمان هیجانمدار در کاهش نگرش به خیانت زناشویی در افراد متأهل موفقتر از درمان راهحلمدار عمل میکند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |