مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: EE/99.3.02.50018/scu.ac.ir
یداله زرگر* 
1، زهرا نیازی2، عبدالزهرا نعامی2
1، زهرا نیازی2، عبدالزهرا نعامی2
1- دانشگاه قم
2- شهید چمران اهواز
2- شهید چمران اهواز
چکیده: (120 مشاهده)
چکیده
زمینه و هدف: افزایش روز افزون طلاق و آسیب پذیری کودکان، اجرای مداخلات درمانی مناسب به منظور کاهش آسیب های ناشی از این رخداد را ضروری می سازد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی هنردرمانی گروهی بر سازگاری با طلاق در دختران طلاق انجام شد.
روش بررسی: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به شیوه پیشآزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه پژوهش کلیه دختران سنین 9 تا 12 ساله شهر خرم‌آباد دارای والدین مطلقه که نمونه نهایی 22 نفر به روش در دسترس از افراد داوطلب به عنوان نمونه وارد مطالعه و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. 13 جلسه هنردرمانی گروهی برای گروه آزمایش اجرا شد. مقیاس عقاید کودکان درباره طلاق والدین کوردک و برگ (1987)، در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه برای سنجش سازگاری با طلاق استفاده شد. با استفاده از روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی و درصد فراوانی) و آمار استنباطی تحلیل واریانس با اندازه های تکراری با بررسی پیش فرض های آن و آزمون بنفرونی با بهره‌گیری از نرم‌افزار آماری SPSS24 و سطح معناداری ۰٫۰۵ تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل حاکی از اختلاف معنادار دو گروه در سازگاری با طلاق در سه مرحله اندازه گیری بود (001/0 P=). به این معنا که هنر درمانی گروهی بر افزایش سازگاری با طلاق دختران طلاق تاثیر معناداری داشت.
نتیجه‌گیری : هنردرمانی گروهی بر افزایش سازگاری با طلاق والدین در فرزندان طلاق سودمند بود.
زمینه و هدف: افزایش روز افزون طلاق و آسیب پذیری کودکان، اجرای مداخلات درمانی مناسب به منظور کاهش آسیب های ناشی از این رخداد را ضروری می سازد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی هنردرمانی گروهی بر سازگاری با طلاق در دختران طلاق انجام شد.
روش بررسی: پژوهش از نوع نیمه آزمایشی به شیوه پیشآزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه پژوهش کلیه دختران سنین 9 تا 12 ساله شهر خرم‌آباد دارای والدین مطلقه که نمونه نهایی 22 نفر به روش در دسترس از افراد داوطلب به عنوان نمونه وارد مطالعه و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. 13 جلسه هنردرمانی گروهی برای گروه آزمایش اجرا شد. مقیاس عقاید کودکان درباره طلاق والدین کوردک و برگ (1987)، در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری یک ماهه برای سنجش سازگاری با طلاق استفاده شد. با استفاده از روش های آمار توصیفی (میانگین، انحراف معیار، فراوانی و درصد فراوانی) و آمار استنباطی تحلیل واریانس با اندازه های تکراری با بررسی پیش فرض های آن و آزمون بنفرونی با بهره‌گیری از نرم‌افزار آماری SPSS24 و سطح معناداری ۰٫۰۵ تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج تحلیل حاکی از اختلاف معنادار دو گروه در سازگاری با طلاق در سه مرحله اندازه گیری بود (001/0 P=). به این معنا که هنر درمانی گروهی بر افزایش سازگاری با طلاق دختران طلاق تاثیر معناداری داشت.
نتیجه‌گیری : هنردرمانی گروهی بر افزایش سازگاری با طلاق والدین در فرزندان طلاق سودمند بود.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
