مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: براساس پژوهش‌های قبلی، مداخلات روان‌شناختی متعددی بر رضایت زناشویی مؤثر است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی بر مؤلفه‌های رضایت زناشویی زنان متأهل انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعهٔ پژوهش را زنان مراجعه‌کننده به مراکز مشاورهٔ شهرستان مرند در سال ۱۳۹۹ تشکیل دادند که با روش نمونه‌گیری دردسترس، تعداد سی نفر از زنان واجد شرایط داوطلبانه وارد مطالعه شدند. سپس به‌طور تصادفی در گروه آزمایش و گروه گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش آموزش مهارت‌های زندگی را در طی هشت جلسهٔ هفتگی به‌مدت شصت دقیقه‌ دریافت کرد؛ اما برای گروه گواه مداخله‌ای انجام نگرفت. برای جمع‌آوری داده‌ها از فرم کوتاه مقیاس رضایت زناشویی انریچ (فاورز و اولسون، ۱۹۹۳) استفاده شد. تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک‌متغیری و با بهره‌گیری از نرم‌افزار آماری SPSS نسخهٔ ۲۲ صورت گرفت. سطح معناداری برای آزمون‌ها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، آموزش مهارت‌های زندگی، در مرحلهٔ پس‌آزمون به‌طور معناداری باعث افزایش میانگین نمرات خرده‌مقیاس‌های رضایت زناشویی زنان متأهل گروه آزمایش، شامل تحریف ‌آرمانی (۰٫۰۲۲=p)، ارتباط (۰٫۰۳۴=p)، حل ‌تعارض (۰٫۰۰۵=p)، مدیریت مالی (۰٫۰۴۲=p)، رابطۀ جنسی (۰٫۰۴۷=p)، فرزندان و فرزند‌پروری (۰٫۰۴۵=p)، خانواده و دوستان (۰٫۰۰۴=p)، نقش‌های مساوات‌طلبی (۰٫۰۴۲=p) و جهت‌گیری مذهبی (۰٫۰۰۱=p) و خرسندی زناشویی (۰٫۰۴۶=p) (به‌جز خرده‌مقیاس‌های مسائل شخصیتی (۰٫۲۷۵=p) و فعالیت‌های اوقات فراغت (۰٫۱۷۸=p)) درمقایسه با گروه گواه شد. همچنین در شاخص کلی رضایت زناشویی، تفاوت معناداری در پس‌آزمون بین دو گروه مشاهده شد (۰٫۰۴۱=p)
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های این پژوهش، آموزش مهارت‌های زندگی بر افزایش رضایت زناشویی زنان متأهل اثربخش است؛ ازاین‌رو می‌توان از این برنامهٔ آموزشی به‌عنوان برنامه‌ا‌ی مناسب به‌منظور افزایش رضایتمندی زناشویی زوج‌ها استفاده کرد.