مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: خودزنی یکی از بزرگ ترین معضلاتی است که جوامع امروز با آن مواجه هستند و نوجوانان زیادی را درگیر کرده است. خودزنی که با عنوان آسیب به خود هم شناخته می شود، یک مکانیسم مقابله ای است که توسط شمار زیادی از آدم ها انجام می شود. خودزنی نه تنها شامل با چاقو بریدن های کلیشه ای و مرسوم می شود، بلکه از آن هم فراتر می رود و به هر عملی اطلاق می شود که شخص می تواند برای آسیب زدن عمدی به خود از آن استفاده کند. هدف از پژوهش حاضر پیش بینی رفتار خود زنی بر اساس احساس نیرومندی خود و الگوهای بالینی شخصیت در نوجوانان بوده است.
روش بررسی: جامعه آماری مورد مطالعه این پژوهش کلیه نوجوانان شهر یزد در سال 1400 بوده است. نمونه‌گیری به صورت  در دسترس بوده که 100 نفر از نوجوانان مورد مطالعه قرار گرفتند. نوجوانان به سوالات پرسشنامه خودگزارشی خودزنی کلونسکی (2009)، پرسشنامه سنجش نیرومندی ایگو مارکستروم و همکاران (۱۹۹۷) و پرسشنامه چند‌‌محوری بالینی میلون (1977) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره و نرم افزار spss24 مورد ارزیابی قرار گرفت.
یافته ها: نتایج نشان داد، احساس نیرومندی خود و الگوهای بالینی شخصیت قادر به پیش بینی رفتار خودزنی بوده است. احساس نیرومندی خود در سطح معناداری 001/0 با ضریب بتای استاندارد 55/0، توانسته است 81 درصد از رفتارخودزنی را به صورت معکوس و معنادار تبیین کند. همچنین الگوهای بالینی شخصیت اسکیزوئید، اجتنابی، افسرده، وابسته، نمایشی، ضداجتماعی، منفی گرایی، دیگر آزار، خودآزار، پارانویید و مرزی توانسته اند در سطح معناداری رفتارخودزنی را به صورت مثبت و معنادار تبیین نمایند (P-value=0/001) اما الگوهای بالینی شخصیت خود شیفته و وسواسی رفتارخودزنی را به صورت منفی و معنادار تبیین نموده اند. (P-value=0/003)
نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که بین رفتار خود زنی و احساس نیرومندی خود در نوجوانان رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. همچنین تجزیه و تحلیل داده های این مطالعه نشان دادند که بین رفتار خود زنی و الگوهای بالینی شخصیت در نوجوانان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد.

واژه‌های کلیدی: رفتار خود زنی، احساس نیرومندی خود، الگوهای بالینی شخصیت، نوجوانان

     

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---

---