چکیده
زمینه و هدف: سطح فعالیت بدنی در کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم پایینتر از همتایان آنان است. مطالعۀ حاضر با هدف مقایسۀ سطح فعالیت بدنی در کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم برحسب جنسیت، مقطع تحصیلی، شدت اختلال و نوع اختلالات همبود انجام شد.
روشبررسی: روش پژوهش توصیفیتحلیلی بود. نمونۀ آماری پژوهش را ۳۷۰ کودک و نوجوان با اختلال طیف اتیسم در سنین ۸تا۲۰ سال و از هر دو جنسیت تشکیل دادند. شیوۀ نمونهگیری بهصورت خوشهای چندمرحلهای بود. برای سنجش سطح فعالیت بدنی از پرسشنامۀ فعالیت بدنی برای کودکان (کراکر و همکاران، ۱۹۹۷) و پرسشنامۀ فعالیت بدنی برای نوجوانان (کوالسکی و همکاران، ۱۹۹۷) استفاده شد. تحلیل دادهها با استفاده از آزمون تی مستقل، آزمون تحلیل واریانس یکطرفه (آنوا) و آزمون تعقیبی شفه در نرمافزار SPSS نسخۀ ۲۳ در سطح معناداری ۰٫۰۵ صورت گرفت.
یافتهها: تفاوت معناداری میان سطح فعالیت بدنی دختران و پسران با اختلال طیف اتیسم وجود نداشت (۰٫۱۴۷=p). بین میزان فعالیت بدنی کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم باتوجه به مقطع تحصیلی (۰٫۰۰۱>p) و شدت اختلال (۰٫۰۰۱>p) تفاوت معناداری مشاهده شد؛ اما بین سطح فعالیت بدنی باتوجه به نوع اختلالات همبود تفاوت معناداری وجود نداشت (۰٫۰۵۷=p). بین کودکان ابتدایی با نوجوانان متوسطهٔ دوم (۰٫۰۱۰=p) و بین کودکان متوسطهٔ اول با کودکان متوسطهٔ دوم (۰٫۰۴۹=p) در میزان فعالیت بدنی تفاوت معناداری وجود داشت. بین کودکان و نوجوانان با اختلال اتیسم خفیف با کودکان و نوجوانان با اختلال اتیسم شدید (۰٫۰۳۶=p)، آسپرگر (۰٫۰۱۲=p) و سندرم رت (۰٫۰۰۲=p)، میان کودکان و نوجوانان با اختلال اتیسم متوسط با کودکان و نوجوانان با اتیسم شدید (۰٫۰۳۱=p) و آسپرگر (۰٫۰۰۶=p) و بین کودکان و نوجوانان با اتیسم شدید و آسپرگر (۰٫۰۴۶=p) در میزان فعالیت بدنی تفاوت معناداری وجود داشت.
نتیجهگیری: براساس نتایج مطالعه، مقطع تحصیلی و شدت اختلال در میزان فعالیت بدنی کودکان و نوجوانان با اختلال طیف اتیسم مؤثر است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |