چکیده
زمینه و هدف: والدین با کودکان استثنایی در فرایند رشد و تربیت فرزند خود با چالشهای بسیاری مواجه هستند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنیبر کیفیت زندگی بر بهبود بهزیستی روانشناختی و شادکامی مادران دارای کودکان استثنایی انجام گرفت.
روشبررسی: روش پژوهش، نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه گواه بود. جامعۀ آماری پژوهش را تمامی مادران دارای کودکان استثنایی شهر تهران در سال ۱۳۹۹ تشکیل دادند. نمونهٔ آماری ۳۱ مادر داوطلب و واجد شرایط ورود به پژوهش بودند که با گمارش تصادفی در گروه آزمایش (شانزده نفر) و گروه گواه (پانزده نفر) قرار گرفتند. برای جمعآوری دادهها از مقیاس بهزیستی روانشناختی ریف (ریف، ۱۹۸۹) و پرسشنامهٔ شادکامی آکسفورد (آرگیل و همکاران، ۱۹۸۹) استفاده شد. شرکتکنندگان گروه آزمایش، هشت جلسه درمان مبتنیبر کیفیت زندگی (فریش، ۲۰۰۶) را دریافت کردند. دادهها با استفاده از روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نرمافزار آماری SPSS نسخهٔ ۲۲، تحلیل شد. سطح معناداری آزمونها ۰٫۰۵ بود.
یافتهها: نتایج نشان داد که بعد از حذف اثر پیشآزمون، درمان مبتنیبر کیفیت زندگی بر افزایش بهزیستی روانشناختی و شادکامی مادران کودکان استثنایی گروه آزمایش مؤثر بود (۰٫۰۰۱>p). باتوجه به مجذور اتا، افزایش میانگین هریک از متغیرهای بهزیستی روانشناختی و شادکامی بهترتیب ۷۱درصد و ۷۴درصد، متأثر از مداخلهٔ آموزش مبتنیبر کیفیت زندگی بود.
نتیجهگیری: براساس نتایج مطالعۀ حاضر، درمان مبتنیبر کیفیت زندگی در افزایش بهزیستی روانشناختی و شادکامی مادران دارای کودکان استثنایی اثربخش است؛ بنابراین مشاوران و درمانگران میتوانند از این مداخلهٔ درمانی بهمنظور ارتقای سطح بهزیستی روانشناختی و شادکامی مادران دارای کودکان استثنایی استفاده کنند.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |