مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: باتوجه به اهمیت حیاتی بهزیستی سالمندان و رشد سریع جمعیت آنان، بررسی نقش متغیرهای مختلف در بهزیستی سالمندان ضروری به‌نظر می‌رسد؛ بنابراین هدف پژوهش حاضر، مدل‌سازی معادلات ساختاری مهارت‌های ارتباطی و شادزیستی سالمندان ساکن آسایشگاه با نقش واسطه‌ای خودشفقت‌ورزی بود.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر باتوجه به ماهیت آن از نوع تحلیلی و مدل‌سازی معادلات ساختاری بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی سالمندان ساکن آسایشگاه‌های سالمندان مستقر در شهرهای استان گیلان در سال ۱۳۹۹-۱۳۹۸ تشکیل دادند و نمونه‌گیری به‌‌روش دردسترس انجام گرفت. نمونهٔ آماری پژوهش باتوجه به تعداد متغیرهای پژوهش تعداد ۲۱۰ نفر بود که از میان افراد جامعهٔ آماری انتخاب شدند. به‌منظور جمع‌آوری داده‌ها از پرسش‌نامهٔ شادزیستی آکسفورد (هیل و آرگایل، ۲۰۰۲) و پرسش‌نامهٔ مهارت‌های ارتباطی بین‌فردی (کوئین دام، ۲۰۰۴) و مقیاس خودشفقت‌ورزی (نف، ۲۰۰۳) استفاده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها در نرم‌افزارهای SPSS نسخهٔ ۲۴ و AMOS نسخهٔ ۲۴ با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل‌سازی معادلات ساختاری صورت گرفت. سطح معناداری همهٔ آزمون‌ها ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: بررسی ضرایب مسیر مستقیم بین مسیرهای مختلف نشان داد، بین مهارت‌های ارتباطی و خودشفقت‌ورزی (۰٫۰۰۱>p، ۱٫۱=Beta)، بین مهارت‌های ارتباطی و شادزیستی (۰٫۰۰۱>p، ۰٫۶۲=Beta) و بین خودشفقت‌ورزی و شادزیستی (۰٫۰۰۱>p، ۰٫۳۷=Beta) به‌طور معناداری رابطهٔ مستقیم وجود داشت؛ همچنین اثر غیرمستقیم مهارت‌های ارتباطی بر شادزیستی با نقش میانجی خودشفقت‌ورزی برابر با ۴٫۸ بود (۰٫۰۱۳=p). داده‌های گردآوری‌شده با مدل پیشنهادی پژوهش تناسب داشت (۳٫۰۵=CMIN/df، ۰٫۹۶=GFI، ۰٫۹۷=NFI، ۰٫۰۸۶=RMSEA).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش، تقویت مهارت‌های ارتباطی در سالمندان موجب افزایش میزان شادزیستی در آن‌ها می‌شود. در این میان خودشفقت‌ورزی نقش واسطه‌ای و مؤثری دارد.