چکیده
زمینه و هدف: طلاق از آسیبهای بسیار مهم اجتماعی کشور در سالهای اخیر بهشمار میآید. پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر رضایت زناشویی و تنظیم هیجانی و تابآوری زنان متقاضی طلاق شهر تهران انجام شد.
روشبررسی: روش پژوهش حاضر از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. نمونهٔ پژوهش ۴۴ نفر از زنان داوطلب واجد شرایط متقاضی طلاق بودند که در سامانهٔ تصمیم، ثبتنام کردند. آزمودنیها بهصورت دردسترس وارد مطالعه شدند و بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۲۲ نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی هشت جلسهٔ نوددقیقهای مداخلات رفتاردرمانی دیالکتیکی را دریافت کرد و برای گروه گواه مداخلهای ارائه نشد. برای گردآوری دادهها، پرسشنامهٔ رضایت زناشویی انریچ (فاورز و اولسون، ۱۹۹۸) و مقیاس تنظیم هیجانی (گراتز و رومر، ۲۰۰۴) و پرسشنامهٔ تابآوری کانر و دیویدسون (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) بهکار رفت. دادههای پژوهش بهکمک تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر بررسی شدند. سطح معناداری برای آزمونهای آماری ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافتهها: تجزیهوتحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر نشان داد، در هر سه متغیر رضایت زناشویی و تنظیم هیجانی و تابآوری بین پیشآزمون و پسآزمون، همچنین بین پیگیری و پیشآزمون تفاوت معناداری وجود دارد (۰٫۰۰۱>p)؛ اما بین پسآزمون و پیگیری تفاوت معناداری مشاهده نمیشود؛ بنابراین طرح مداخله بر بهبود هر سه متغیر و پایداری دوماهه تأثیر معناداری داشته است.
نتیجهگیری: استفاده از رفتاردرمانی دیالکتیکی برای افزایش رضایت زناشویی و بهبود تنظیم هیجانی و افزایش تابآوری افراد متقاضی طلاق، سودمند بهنظر میرسد.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |