مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

چکیده
زمینه و هدف: یکی از راه‌های ارتقای کیفیت زندگی در دوران میان‌سالی، ورزش‌کردن است. پژوهش حاضر به‌منظور مقایسهٔ فعالیت بدنی در محیط‌های مختلف ورزشی بر سلامت عمومی و سبک زندگی زنان میان‌سال شهر یزد انجام گرفت.
روش‌بررسی: روش این تحقیق از نوع علّی‌مقایسه‌ای بود. جامعهٔ آماری این مطالعه را زنان میان‌سال شهر یزد در سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند. پژوهش حاضر بر تعداد ۱۲۰ نفر از زنان داوطلب واجد شرایط میان‌سال شهر یزد با دامنهٔ سنی ۳۵تا۶۰ سال در سه گروه تجربی شامل باشگاه‌های ورزشی، ورزش‌های صبحگاهی، فعالیت بدنی در آب و یک گروه گواه (هر گروه سی نفر) انجام شد. برای جمع‌آوری داده‌ها، پرسش‌نامهٔ سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، ۱۹۷۹) و پرسش‌نامهٔ سبک زندگی ارتقادهندهٔ سلامت (واکر و هیل-پالرسکی، ۱۹۹۶) به‌کار رفت. به‌منظور تحلیل داده‌ها از روش آماری تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی LSD در سطح معناداری ۰٫۰۵ به‌کمک نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۵ استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، سلامت عمومی (۰٫۰۳۳=p) و سبک زندگی (۰٫۰۰۱>p) زنان میان‌سال که در محیط‌های مختلف تمرین کردند، تفاوت معنا‌داری با یکدیگر داشت. بین گروه ورزش‌های صبحگاهی با گروه فعالیت بدنی در آب (۰٫۰۰۱>p) و گروه باشگاه‌های ورزشی (۰٫۰۱۲=p) در سلامت عمومی تفاوت معنا‌داری وجود داشت؛ ولی بین گروه باشگاه‌های ورزشی و فعالیت بدنی در آب تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰٫۰۷۸=p)؛ بین گروه ورزش‌های صبحگاهی با گروه فعالیت بدنی در آب (۰٫۰۰۱>p) و گروه باشگاه‌های ورزشی (۰٫۰۰۱>p) در سبک زندگی تفاوت معنا‌داری وجود داشت؛ ولی بین گروه باشگاه‌های ورزشی و گروه فعالیت بدنی در آب تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰٫۰۶۴=p)؛ همچنین بین گروه گواه با هریک از گروه‌های تجربی در متغیرهای مذکور تفاوت معناداری وجود داشت (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های مطالعه، تمرین در محیط‌های متنوع ورزشی سبب افزایش سطح سلامت عمومی و بهبود در سبک زندگی زنان در میان‌سالی می‌شود؛ به‌خصوص ورزش‌های صبحگاهی بیشتر از سایر محیط‌ها بر سبک زندگی و سلامتی عمومی تأثیرگذار است.