چکیده
زمینه و هدف: از اختلالات بالینی بسیار رایج در کودکان، اختلالات اضطرابی است. عوامل روانشناختی مختلفی بر اضطراب تأثیرگذار است. این پژوهش باهدف بررسی اثربخشی گروهدرمانی شناختیرفتاری هیجانمدار بر عدم تحمل ابهام و اضطراب صفت در کودکان مضطرب انجام شد.
روشبررسی: روش پژوهش از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ پژوهش را تمامی دانشآموزان دختر دورهٔ دوم ابتدایی تشکیل دادند که در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ در دبستانهای بخش کهریزک مشغول به تحصیل بودند. ازطریق نمونهگیری تصادفی، سی نفر از دانشآموزانِ دارای حداقل یکی از ملاکهای اختلالات اضطرابی براساس پرسشنامهٔ اضطراب حالت و صفت کودکان (اسپیلبرگر و همکاران، ۱۹۷۳) و مصاحبهٔ بالینی، وارد مطالعه شدند. سپس بهطور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزارهای پژوهش شامل شاخص A عدم تحمل ابهام کودکان (ریفکین و کندال، ۲۰۲۰) و پرسشنامهٔ اضطراب حالت و صفت کودکان (اسپیلبرگر و همکاران، ۱۹۷۳) بود. بهمنظور تحلیل دادهها از تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر استفاده شد.
یافتهها: نتایج نشان داد، درمان شناختیرفتاری هیجانمدار در گروه آزمایش موجب کاهش اضطراب صفت و عدم تحمل ابهام درمقایسه با گروه گواه شده است (۰٫۰۰۱>p). همچنین نتایج مشخص کرد، بین نمرات درونگروهی پیشآزمون و پسآزمون در متغیرهای اضطراب صفت (۰٫۰۰۳=p) و عدم تحمل ابهام (۰٫۰۰۲=p) تفاوت وجود دارد؛ اما بین پسآزمون و پیگیری در نمرات اضطراب صفت و عدم تحمل ابهام تفاوتی مشاهده نمیشود؛ بهعبارتدیگر مداخله در گروه آزمایش در پسآزمون و پیگیری در طی زمان تأثیر ثابتی داشته است.
نتیجهگیری: براساس یافتهها نتیجه گرفته میشود، درمان شناختیرفتاری هیجانمدار در کاهش عدم تحمل ابهام و اضطراب صفت مؤثر است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |