مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: یکی از مهمترین آسیب‌ها در اختلال سلوک، نارسایی در همدلی و روابط متقابل اجتماعی و عاطفی است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی قصّه‌درمانی هدفمند بر افزایش همدلی نوجوانان با نشانه‌های اختلال سلوک مقیم در کانون اصلاح و تربیت بود.

روش بررسی: روش پژوهش بر اساس هدف کاربردی و بر حسب گردآوری داده‌ها از نوع شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمام مددجویان نوجوان پسر حاضر در کانون اصلاح و تربیت یزد در سال 1399 بودند که 28 نفر از آنها به شیوه هدفمند بر اساس ملاک‌های ورود انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه (هر گروه 14 نفر) آزمایشی و گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، پرسش‌نامه سنجش همدلی هیجانی (مهرابیان و اپستین، 1972) بود. گروه آزمایش به مدت 12 جلسه 90 دقیقه‌ای، تحت مداخله قصّه‌درمانی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کواریانس تک متغیری در نرم افزار SPSS-26 انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان‌داد قصه‌درمانی باعث افزایش همدلی کلی (041/0= p) می‌شود و بر روی مؤلفه‌های ‌همدلی بیانی (020/0= p)، همدلی مشارکتی (038/0= p)، ثبات عاطفی (038/0= p) و همدلی نسبت به دیگران (048/0= p) تاثیر معنادار داشته است.

نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش می‌توان نتیجه‌گیری کرد که قصه‌درمانی هدفمند بر همدلی نوجوانان با نشانه‌های اختلال سلوک مقیم در کانون اصلاح و تربیت تأثیر دارد و باعث افزایش همدلی در این نوجوانان می‌شود.