مقالات درحال ویرایش
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 0
Ethics code: IR.UT.SPORT.REC.1400.015
Clinical trials code: 0
فواد صیدی* 
1، رضا کوثری1 ، هومن مینونژاد1 ، مصطفی ورمزیار1
1، رضا کوثری1 ، هومن مینونژاد1 ، مصطفی ورمزیار1
1- دانشگاه تهران
چکیده: (283 مشاهده)
زمینه و هدف: آسیب مچپا از شایعترین آسیبهای ورزشی و زندگی روزمره میباشد. معمولا در 15 الی 60 درصد موارد پس از پیچخوردگی اولیه مچپا، بیثباتی عملکردی مچپا ایجاد میشود. افراد مبتلا به بیثباتی عملکردی الگوی بکارگیری عضلات و نرخ آتش عصبی عضلانی متفاوتی نسبت به افراد سالم دارند. فناوری واقعیت مجازی به عنوان یک روش جدید برای ایجاد اختلال بینایی بیشتر و ایجاد بیثباتی بیشتر در نظر گرفته شده است. دستگاه واقعیت مجازی با ارائه نشانه‌های تصویری غیر واقعی، سیستم عصبی مرکزی را برای حفظ تعادل بیشتر، متکی بر سوماتوسنسوری و وستیبولار می‌کند. هدف از این پژوهش بررسی میزان فعالیت الکترومیوگرافی عضلات منتخبی اندام تحتانی بصورت فیدبکی و فید فورواردی با وبدون استفاده از واقعیت مجازی در بازیکنان بدمینتون مرد با و بدون بیثباتی عملکردی مچپا است.
روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل 30 ورزشکار 15 تا 18 ساله بدمینتونیست که در سطح حرفه ای فعالیت داشتند و به دو گروه با و بدون بیثباتی مچپا تقسیم شدند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درشتنیقدامی، نازکنیبلند و دوقلو خارجی در فاز فیدفورواردی و فیدبکی با استفاده از واقعیت مجازی مورد مطالعه قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج آرمون تی مستقل و یومنویتنی نشان داد، در مرحله فیدفورواردی و فیدبکی بین گروه با بی ثباتی و بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا، بین عضلات درشت نئ قدامی و دوقلو خارجی تفاوت معنا‌داری وجود دارد (05/0>P).
نتیجه‌گیری: با توجه به کاهش فعاللیت عضله درشتنیقدامی و معنادار نشدن نتایج در عضله نازکنیبلند میتوان نتیجه گرفت که واقعیت مجازی میتواند در بهبود بیثباتی عملکردی مچپا موثر باشد.
روش بررسی: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل 30 ورزشکار 15 تا 18 ساله بدمینتونیست که در سطح حرفه ای فعالیت داشتند و به دو گروه با و بدون بیثباتی مچپا تقسیم شدند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درشتنیقدامی، نازکنیبلند و دوقلو خارجی در فاز فیدفورواردی و فیدبکی با استفاده از واقعیت مجازی مورد مطالعه قرار گرفت.
یافته‌ها: نتایج آرمون تی مستقل و یومنویتنی نشان داد، در مرحله فیدفورواردی و فیدبکی بین گروه با بی ثباتی و بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا، بین عضلات درشت نئ قدامی و دوقلو خارجی تفاوت معنا‌داری وجود دارد (05/0>P).
نتیجه‌گیری: با توجه به کاهش فعاللیت عضله درشتنیقدامی و معنادار نشدن نتایج در عضله نازکنیبلند میتوان نتیجه گرفت که واقعیت مجازی میتواند در بهبود بیثباتی عملکردی مچپا موثر باشد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
