چکیده
زمینه و هدف: آسیب مچ پا از آسیبهای شایعتر ورزشی است. افراد مبتلا به بیثباتی عملکردی، الگوی بهکارگیری عضلات و نرخ آتش عصبیعضلانی متفاوتی درمقایسه با افراد سالم دارند. پژوهش حاضر باهدف مقایسهٔ میزان فعالیت الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات اندام تحتانی بااستفاده از واقعیت مجازی در فازهای فیدبکی و فیدفورواردی در بازیکنان بدمینتون مرد با و بدونبیثباتی عملکردی مچ پا حین فرود تکپا انجام شد.
روشبررسی: روش تحقیق حاضر از نوع نیمهتجربی بود. جامعهٔ آماری پژوهش را بدمینتونیستهای ۱۵تا۱۸ساله تشکیل دادند که در سطح حرفهای فعالیت داشتند. نمونهٔ تحقیق شامل سی بدمینتونیست داوطلب واجد شرایط بود که به دو گروه پانزدهنفره با و بدونبیثباتی مچ پا تقسیم شدند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درشتنی قدامی و نازکنی بلند و دوقلوی خارجی در دو فاز فیدفورواردی و فیدبکی بااستفاده از واقعیت مجازی هدف مطالعه قرار گرفت. پس از بررسی نرمالبودن توزیع دادهها، از آزمونهای تی مستقل و یومنویتنی برای تجزیهوتحلیل دادهها با سطح معناداری ۰٫۰۵ در نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۷ استفاده شد.
یافتهها: نتایج آزمون تی مستقل و یومنویتنی نشان داد، فعالیت الکترومایوگرافی در فاز فیدفورواردی بااستفاده از واقعیت مجازی در عضلات درشتنی قدامی (۰٫۰۰۳=p) و دوقلوی خارجی (۰٫۰۰۱>p) و در فاز فیدبکی بااستفاده از واقعیت مجازی در عضلات درشتنی قدامی (۰٫۰۰۶=p) و دوقلوی خارجی (۰٫۰۰۱>p) در گروه بدونبیثباتی عملکردی مچ پا درمقایسه با گروه بابیثباتی عملکردی مچ پا، بهصورت معناداری بیشتر بود؛ همچنین تفاوت معناداری در فعالیت الکترومایوگرافی عضلهٔ نازکنی بلند در فاز فیدبکی (۰٫۳۹۲=p) و فاز فیدفورواردی (۰٫۳۴۵=p) مشاهده نشد.
نتیجهگیری: استفاده از واقعیت مجازی فعالیت الکتریکی عضلات مچ پا را تغییر میدهد. در فعالیت الکترومایوگرافی عضلات درشتنی قدامی و دوقلوی خارجی هنگام استفاده از واقعیت مجازی بین ورزشکاران با و بدونبیثباتی عملکردی تغییراتی وجود دارد که گویای تأثیر واقعیت مجازی بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات مچ پا در این افراد است.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |