BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-3059-fa.html
2- استادیار گروه روانشناسی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران‌غرب، تهران، ایران
چکیده
زمینه و هدف: رویکردهای درمانی فعلی برای حمایت از والدین کودکان اوتیسم عمدتاً بر آموزش روانی و مهارت‌ها تمرکز دارند و تعداد کمی از آن‌ها بر تقویت روابط میان والدین و فرزندان متمرکز هستند؛ در‌این‌راستا پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی مداخلهٔ جدید مبتنی‌بر مدل لذت‌افزایی بر عواطف مثبت-منفی و رضایت والدینی و رابطهٔ کودک-والد در مادران کودکان اوتیسم انجام شد.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با دو گروه آزمایش و گواه بود. جامعهٔ آماری را همهٔ مادران دارای فرزند مبتلا به اختلال اوتیسم مراجعه‌کننده به مدارس استثنایی و مؤسسات توانبخشی شهرستان اسلام‌شهر در سه ماه دوم سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند. از بین آن‌ها سی نفر داوطلب واجد شرایط به‌صورت دردسترس وارد مطالعه شدند و به‌تصادف در گروه‌های آزمایش و گواه (هر گروه پانزده نفر) قرار گرفتند. ابزارهای گردآوری داده‌ها مقیاس ارزیابی عاطفهٔ مثبت-منفی (واتسون و همکاران، ۱۹۸۸) و مقیاس رضایت والدینی کانزاس (جمز و همکاران، ۱۹۸۵) و مقیاس رابطهٔ کودک-والد (دریسکول و پیانتا، ۱۹۹۲) بود. برای گروه آزمایش برنامهٔ مداخلهٔ مبتنی‌بر مدل لذت‌افزایی در ده جلسهٔ شصت‌دقیقه‌ای به‌طور هفتگی اجرا شد. تحلیل داده‌ها در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۴ با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس صورت گرفت.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد، تأثیر مداخلهٔ مبتنی‌بر لذت‌افزایی بر کاهش عواطف منفی (۰٫۰۰۱>p)، افزایش عواطف مثبت (۰٫۰۰۱>p)، بهبود رضایت (۰٫۰۴۷=p) و کیفیت رابطهٔ کودک-والد (۰٫۰۲۶=p) در افراد گروه آزمایش معنادار است.
نتیجه‌گیری: درمجموع می‌توان بیان کرد که لذت‌افزایی، مداخله‌ای امیدوارکننده برای تقویت منابع روان‌شناختی در مادران کودکان مبتلا به اوتیسم است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
