مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

چکیده
زمینه و هدف: در دورهٔ انتهای میان‌سالی و اوایل سالمندی (۵۵تا۶۵ سال) توانایی راه‌رفتن به‌تدریج کاهش می‌یابد که سبب تغییر در الگوی راه‌رفتن افراد و فراهم‌شدن زمینهٔ کاهش تعادل آن‌ها می‌شود؛ بنابراین، فعالیت‌هایی که منجربه مشارکت زنان در این سنین در فعالیت‌های بدنی شود، می‌تواند از کاهش عملکرد حرکتی جلوگیری کند؛ ازاین‌رو پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی تمرین پیلاتس بر تعادل و پارامترهای فضایی‌زمانی راه‌رفتن زنان ۵۵تا۶۵ سال انجام شد.
روش‌‌بررسی: در این پژوهش نیمه‌تجربی، ۲۴ زن در دو گروه تجربی و شاهد (هر گروه دوازده نفر) شرکت کردند. قبل از شروع دورهٔ تمرین پیلاتس، پارامترهای فضایی‌زمانی راه‌رفتن و تعادل ایستا و تعادل پویا بااستفاده از آزمون‌ نقش کف پا و آزمون استورک و آزمون نشستن و برخاستن اندازه‌گیری شد. بعد از دوازده جلسه تمرین در شش هفته، اجرای مجدد آزمون‌ها صورت گرفت. به‌منظور بررسی اثر تمرین و مقایسهٔ بین‌گروهی، آزمون‌های تی مستقل و تی همبسته در سطح معناداری ۰٫۰۵ به‌کمک نرم‌افزار SPSS به‌کار رفت.
یافته‌ها: نتایج مقایسهٔ بین‌گروهی در پیش‌آزمون اختلاف معناداری را در متغیرهای تحقیق نشان نداد و در پس‌آزمون تنها در طول قدم (۰٫۰۳۰=p) و آزمون نشستن و برخاستن (۰٫۰۰۱=p) بین دو گروه اختلاف معناداری مشاهده شد. نتایج آزمون تی همبسته مشخص کرد، تمرین پیلاتس اثر معناداری بر پارامترهای فضایی‌زمانی سرعت حرکت (۰٫۰۱۸=p) و طول قدم (۰٫۰۱۰=p) و طول گام (۰٫۰۰۲=p) داشت. همچنین، تفاوت درون‌گروهی معناداری در عملکردهای آزمون استورک و آزمون نشستن و برخاستن در گروه تجربی و گروه شاهد وجود نداشت (۰٫۰۵<p).
نتیجه‌گیری: یک دوره تمرین پیلاتس کوتاه‌مدت شش‌هفته‌ای می‌تواند زمینه را برای بهبود تعادل پویا و برخی پارامترهای فضایی‌زمانی راه‌رفتن فراهم آورد. تمرین پیلاتس در بازهٔ شش هفته و دوازده جلسه، زمینه را برای بهبود تعادل پویا که مرتبط با افتادن است، آماده می‌کند.