مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
فاطمه طلوعی خبیری1 
، امیر مقدم1 ، مهدی نبوی نیک* 2
، امیر مقدم1 ، مهدی نبوی نیک* 2
1- دانشگاه آزاد اسلامی واحد مشهد
2- دانشگاه مازندران
2- دانشگاه مازندران
چکیده: (451 مشاهده)
زمینه و هدف: تغییرات فیزیولوژیکی که در طول فرآیند سالمندی رخ می دهد شامل تغییراتی در سیستم عصبی و اسکلتی عضلانی است که می تواند بر انجام حرکات پیچیده تأثیر بگذارد و باعث زمین خوردن و حوادث دیگر شود. به نظر می رسد افزایش سن باعث کاهش قدرت عضلات اصلی بدن و ترس از زمین خوردن و راه رفتن کمتر و سایر فعالیت های بدنی می شود. بر اساس یافته ها، ضعف قدرت عضلانی اندام تحتانی، کاهش توانایی راه رفتن، کاهش توانایی تعادل و کاهش کنترل حسی حرکتی از جمله مواردی است که منجر به زمین خوردن در سالمندان می شود. توانایی راه رفتن به تدریج به دلیل ضعف عملکرد حسی و عضلانی اندام تحتانی کاهش می یابد که منجر به تغییر الگوی راه رفتن سالمندان و تعادل آنها می شود. بنابراین، فعالیت های بدنی می تواند از کاهش عملکرد حرکتی سالمندان جلوگیری کند. بنابراین، هدف از این مطالعه بررسی تأثیر تمرین پیلاتس بر تعادل و پارامترهای زمانی- فضایی راه رفتن زنان سالمند بود.
روششناسی: در این پژوهش نیمه تجربی، 24 زن سالمند و انتهای میان سالی، در محدوده سنی 55 تا 65 سال به طور تصادفی به دو گروه 12 نفری پیلاتس تقسیم شدند. توضیحات لازم در مورد تحقیق به آزمودنی ها داده شد، پس از کسب رضایت نامه از شرکت کنندگان، فرم سلامت را تکمیل کردند. افرادی که در دوره آموزشی شرکت کردند، سابقه شکستگی در اندام تحتانی، اختلالات بینایی و سیستم دهلیزی و بیماری های تروماتیک و عصبی نداشتند. برنامه شش هفته ای پیلاتس دو جلسه در هفته برگزار شد. در ابتدای هر جلسه، آزمودنی ها به مدت 10 تا 15 دقیقه برنامه گرم کردن را زیر نظر مربی پیلاتس انجام دادند. در هر جلسه تمرینات کششی، استقامتی و قدرتی اندام فوقانی و تحتانی با تمرین تنه و شکم آموزش داده شد. در پایان هر جلسه تمرین، 10 دقیقه تمرین های سرد کردن توسط مربی انجام شد. در این تحقیق برخی حرکات کششی و برخی حرکات تقویتی ناحیه لگن به روش تمرین های پیلاتس استات انجام شد. قبل از اجرای برنامه تمرینی، متغیرهای پارامترهای مکانی و زمانی راه رفتن، تعادل ایستا و پویا اندازهگیری شد و پس از اتمام برنامه تمرینی، آزمونها تکرار شد.
یافتهها: بررسی سن، قد و وزن شرکت کننده ها نشان داد که در گروه تجربی، میانگین سن 35/5 ± 50/58 سال؛ میانگین قد 59/4± 96/159 سانتی متر؛ میانگین وزن 37/3 ± 45/71 و در گروه 12 نفری شاهد میانگین سن 42/5 ± 63/61 سال؛ میانگین قد 42/4± 63/154 سانتی متر و میانگین وزن 94/10 ± 04/70 بود. نتایج آمار توصیفی دادهها نشان میدهد که پارامترهای زمانی-فضایی در مرحله پیشآزمون تقریباً نزدیک به یکدیگر هستند، اما در مرحله پسآزمون، گروه تجربی در همه متغیرها مقادیر بالاتری داشتند. در مقایسه بین گروهی با استفاده از آزمون t مستقل (جدول 1)، تفاوت معنی داری بین پارامترهای فضایی دو گروه تجربی و شاهد در پیش آزمون وجود نداشت که نشان از همتراز بودن نسبی دو گروه دارد. در پس آزمون تنها در متغیر طول گام بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده شد (05/0≥p). همچنین در پیش آزمون متغیرهای تعادل بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0≤p).اما در پس آزمون مربوط به آزمون نشستن و برخاستن، تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود داشت (05/0≥p). نتایج آزمون t همبسته برای بررسی تفاوت درون گروهی نشان داد که دوره تمرین بر متغیرهای سرعت، طول قدم و طول گام تأثیر معناداری داشت (05/0≥p). اما در گروه تجربی، در متغیرهای سرعت گام و عرض قدم تفاوت معنیداری وجود نداشت. در نتایج آزمون استورک و نشستن و برخاستن نیز تفاوت معنی داری در پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی و شاهد مشاهده نشد.
نتیجهگیری: یک دوره تمرین پیلاتس منجر به بهبود برخی پارامترهای فضایی – زمانی راه رفتن میشود. با توجه به نقش تمرینات پیلاتس در رشد قدرت، استقامت، دامنه حرکتی و هماهنگی، برای بهبود عملکرد راه رفتن و تعادل اواخر میان سالی و سالمندان توصیه می شود. همچنین نتایج نشان داد تمرین پیلاتس در بازه شش هفته و 12 جلسه می تواند زمینه را برای بهبود تعادل پویا که مرتبط با افتادن است آماده کند. پیشنهاد های پژوهشی بر مبنای محدودیت ها و نیز یافته های پژوهش برای تحقیقات آینده ارائه شده است.
روششناسی: در این پژوهش نیمه تجربی، 24 زن سالمند و انتهای میان سالی، در محدوده سنی 55 تا 65 سال به طور تصادفی به دو گروه 12 نفری پیلاتس تقسیم شدند. توضیحات لازم در مورد تحقیق به آزمودنی ها داده شد، پس از کسب رضایت نامه از شرکت کنندگان، فرم سلامت را تکمیل کردند. افرادی که در دوره آموزشی شرکت کردند، سابقه شکستگی در اندام تحتانی، اختلالات بینایی و سیستم دهلیزی و بیماری های تروماتیک و عصبی نداشتند. برنامه شش هفته ای پیلاتس دو جلسه در هفته برگزار شد. در ابتدای هر جلسه، آزمودنی ها به مدت 10 تا 15 دقیقه برنامه گرم کردن را زیر نظر مربی پیلاتس انجام دادند. در هر جلسه تمرینات کششی، استقامتی و قدرتی اندام فوقانی و تحتانی با تمرین تنه و شکم آموزش داده شد. در پایان هر جلسه تمرین، 10 دقیقه تمرین های سرد کردن توسط مربی انجام شد. در این تحقیق برخی حرکات کششی و برخی حرکات تقویتی ناحیه لگن به روش تمرین های پیلاتس استات انجام شد. قبل از اجرای برنامه تمرینی، متغیرهای پارامترهای مکانی و زمانی راه رفتن، تعادل ایستا و پویا اندازهگیری شد و پس از اتمام برنامه تمرینی، آزمونها تکرار شد.
یافتهها: بررسی سن، قد و وزن شرکت کننده ها نشان داد که در گروه تجربی، میانگین سن 35/5 ± 50/58 سال؛ میانگین قد 59/4± 96/159 سانتی متر؛ میانگین وزن 37/3 ± 45/71 و در گروه 12 نفری شاهد میانگین سن 42/5 ± 63/61 سال؛ میانگین قد 42/4± 63/154 سانتی متر و میانگین وزن 94/10 ± 04/70 بود. نتایج آمار توصیفی دادهها نشان میدهد که پارامترهای زمانی-فضایی در مرحله پیشآزمون تقریباً نزدیک به یکدیگر هستند، اما در مرحله پسآزمون، گروه تجربی در همه متغیرها مقادیر بالاتری داشتند. در مقایسه بین گروهی با استفاده از آزمون t مستقل (جدول 1)، تفاوت معنی داری بین پارامترهای فضایی دو گروه تجربی و شاهد در پیش آزمون وجود نداشت که نشان از همتراز بودن نسبی دو گروه دارد. در پس آزمون تنها در متغیر طول گام بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده شد (05/0≥p). همچنین در پیش آزمون متغیرهای تعادل بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (05/0≤p).اما در پس آزمون مربوط به آزمون نشستن و برخاستن، تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود داشت (05/0≥p). نتایج آزمون t همبسته برای بررسی تفاوت درون گروهی نشان داد که دوره تمرین بر متغیرهای سرعت، طول قدم و طول گام تأثیر معناداری داشت (05/0≥p). اما در گروه تجربی، در متغیرهای سرعت گام و عرض قدم تفاوت معنیداری وجود نداشت. در نتایج آزمون استورک و نشستن و برخاستن نیز تفاوت معنی داری در پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی و شاهد مشاهده نشد.
نتیجهگیری: یک دوره تمرین پیلاتس منجر به بهبود برخی پارامترهای فضایی – زمانی راه رفتن میشود. با توجه به نقش تمرینات پیلاتس در رشد قدرت، استقامت، دامنه حرکتی و هماهنگی، برای بهبود عملکرد راه رفتن و تعادل اواخر میان سالی و سالمندان توصیه می شود. همچنین نتایج نشان داد تمرین پیلاتس در بازه شش هفته و 12 جلسه می تواند زمینه را برای بهبود تعادل پویا که مرتبط با افتادن است آماده کند. پیشنهاد های پژوهشی بر مبنای محدودیت ها و نیز یافته های پژوهش برای تحقیقات آینده ارائه شده است.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
