مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
غلامرضا جعفری1 
، سجاد احمدی زاد*1 ، معصومه هلالی زاده1 ، اصغر دادخواه1 ، علی کاشی1
، سجاد احمدی زاد*1 ، معصومه هلالی زاده1 ، اصغر دادخواه1 ، علی کاشی1
چکیده: (634 مشاهده)
زمینه و هدف: افراد مبتلا به سندروم داون علاوه بر ناتوانی هوشی از نظر سطح آمادگی جسمانی و حرکتی در وضعیت مناسبی قرار ندارند. هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرین منظم بازیهای بومی - محلی بر آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت در افراد دارای سندروم داون بود.
روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه تجربی با اندازه‌گیری های پیش و پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش افراد دارای سندروم داون بالای 18 سال مراکز توانبخشی شهرستان‌های گرگان و گنبدکاووس بودند که از بین داوطلبان 24 نفر انتخاب و بصورت تصادفی به دو گروه مساوی (12 نفری) تمرین و گواه تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرین یک برنامه تمرینی شامل 10 بازی بومی- محلی (نون بیار کباب ببر، گردو شکستم، دستمال قاپی، هفت سنگ، دال پلان، فرفره بازی، کلاه بران، چهارخونه بازی، موش وگربه) را در دو نوبت صبح و بعداز ظهر به مدت 12 هفته اجرا نمودند، در حالیکه آزمودنی‌های گروه گواه هیچ گونه فعالیت ورزشی منظمی نداشتند. قبل از برنامه تمرین و دو روز پس از آخرین جلسه تمرینی متغیرهای آمادگی جسمانی شامل شاخص توده بدنی، اندازه دور شکم، قدرت عضلانی مچ دست راست، قدرت عضلانی مچ دست چپ، استقامت قلبی عروقی، انعطاف پذیری عمقی تنه و استقامت عضلانی اندازه گیری شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد انجام 12 هفته بازیهای بومی- محلی به استثنای شاخص تودهبدنی (P=0.077) و اندازه دور شکم (P=0.484)، توانست بر سایر متغیرها شامل قدرت عضلانی مچ دست راست (P=0.012) و چپ (P=0.018) ، استقامت قلبی-عروقی (آزمون 6 دقیقه پیاده‌روی) (P=0.031)، انعطاف‌پذیری عمقی تنه (P=0.003) و استقامت عضلانی (P=0.001) آزمودنی‌ها تاثیر معنا‌داری داشته باشد.
نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این تحقیق نتیجه گیری می‌شود که انجام منظم بازیهای بومی- محلی در افراد دارای سندروم داون منجر به بهبود فاکتورهای آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت می‌شود و برای ارتقاء سلامت اجرای این تمرینات به مربیان آنها توصیه می‌شوند.
روش بررسی: پژوهش حاضر نیمه تجربی با اندازه‌گیری های پیش و پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش افراد دارای سندروم داون بالای 18 سال مراکز توانبخشی شهرستان‌های گرگان و گنبدکاووس بودند که از بین داوطلبان 24 نفر انتخاب و بصورت تصادفی به دو گروه مساوی (12 نفری) تمرین و گواه تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرین یک برنامه تمرینی شامل 10 بازی بومی- محلی (نون بیار کباب ببر، گردو شکستم، دستمال قاپی، هفت سنگ، دال پلان، فرفره بازی، کلاه بران، چهارخونه بازی، موش وگربه) را در دو نوبت صبح و بعداز ظهر به مدت 12 هفته اجرا نمودند، در حالیکه آزمودنی‌های گروه گواه هیچ گونه فعالیت ورزشی منظمی نداشتند. قبل از برنامه تمرین و دو روز پس از آخرین جلسه تمرینی متغیرهای آمادگی جسمانی شامل شاخص توده بدنی، اندازه دور شکم، قدرت عضلانی مچ دست راست، قدرت عضلانی مچ دست چپ، استقامت قلبی عروقی، انعطاف پذیری عمقی تنه و استقامت عضلانی اندازه گیری شدند.
یافته‌ها: نتایج نشان داد انجام 12 هفته بازیهای بومی- محلی به استثنای شاخص تودهبدنی (P=0.077) و اندازه دور شکم (P=0.484)، توانست بر سایر متغیرها شامل قدرت عضلانی مچ دست راست (P=0.012) و چپ (P=0.018) ، استقامت قلبی-عروقی (آزمون 6 دقیقه پیاده‌روی) (P=0.031)، انعطاف‌پذیری عمقی تنه (P=0.003) و استقامت عضلانی (P=0.001) آزمودنی‌ها تاثیر معنا‌داری داشته باشد.
نتیجه گیری: بر اساس یافته‌های این تحقیق نتیجه گیری می‌شود که انجام منظم بازیهای بومی- محلی در افراد دارای سندروم داون منجر به بهبود فاکتورهای آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت می‌شود و برای ارتقاء سلامت اجرای این تمرینات به مربیان آنها توصیه می‌شوند.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
