BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-3150-fa.html
2- دکتری رشد حرکتی، گروه رفتار حرکتی، دانشکدهٔ علوم ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
3- کارشناسی تربیت‌بدنی، دانشکدهٔ علوم ورزشی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
چکیده
زمینه و هدف: انجام فعالیت بدنی یکی از عامل‌های سلامت رفتاری است. مطالعهٔ حاضر باهدف بررسی ارتباط بین میزان فعالیت بدنی با اختلال‌های رشدی کودکان و نوجوانان ۷تا۱۵ سال انجام شد.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر از نوع توصیفی‌همبستگی بود. در این مطالعه ۱۷۷ نفر از والدین کودکان ۷تا۱۵ سال شهر همدان شرکت کردند که به‌طور تصادفی ساده انتخاب شدند. داده‌ها به‌کمک پرسش‌نامهٔ بین‌المللی سنجش میزان فعالیت بدنی (کراکر و همکاران، ۱۹۹۷) و پرسش‌نامهٔ اختلالات رشدی ۵تا۱۵ سال نسخۀ والدین (کادسیو و همکاران، ۲۰۰۴) جمع‌آوری شد. تحلیل داده‌ها بااستفاده از آزمون همبستگی پیرسون در نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۶ صورت گرفت. سطح معناداری برای تمام آزمون‌ها کمتر از ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، بین فعالیت بدنی و اختلال در رشد مهارت‌های حرکتی، اختلال در ادراک، اختلال در زبان و ارتباط کلامی، اختلال در حافظه، اختلال در شایستگی‌های یادگیری، اختلال در مهارت‌های اجتماعی و مشکلات عاطفی/رفتاری ارتباط معناداری مشاهده نشد (۰٫۰۵<p)؛ اما مشخص شد، بین میزان فعالیت بدنی و اختلال در عملکرد اجرایی رابطهٔ منفی و معناداری وجود داشت (۰٫۰۴۰=p، ۰٫۱۴۳-=r).
نتیجه‌گیری: براساس نتایج پژوهش حاضر، میزان فعالیت بدنی رابطهٔ منفی و معناداری با اختلال در عملکرد اجرایی کودکان دارد؛ بنابراین تقویت شرایط فعالیت بدنی براساس نیازهای عملکرد اجرایی کودکان به والدین و معلمان توصیه می‌شود تا درنهایت عملکرد اجرایی تقویت شود. عملکرد اجرایی، مهارتی شناختی سطح بالا برای موفقیت کودک در زندگی و تمام جنبه‌های آن است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
