BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-3181-fa.html
، مهدیه عزیزی* 2، محسن سعیدمنش3
2- دانشجوی دکتری روانشناسی، دانشکدهٔ علوم انسانی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران
3- دانشیار گروه روانشناسی، دانشکدهٔ علوم انسانی، دانشگاه علم و هنر، یزد، ایران
چکیده
زمینه و هدف: کودکان ناشنوا و کم‌شنوا درمقایسه با کودکان دیگر درزمینهٔ سلامت و بهداشت روان به توجه و مراقبت‌های بیشتری نیازمند هستند که درصورت برآورده‌نشدن این نیازها، مشکلات و چالش‌های بسیاری برای کودک و والدین آن‌ها ایجاد خواهد شد. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی فرزندپروری مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی بر استرس والدگری در مادران دارای فرزند کم‌شنوا انجام گرفت.
روش‌بررسی: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری را والدین دارای کودک کم‌شنوا در سطح شهر یزد در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند. در این پژوهش سی نفر از مادران داوطلب واجد شرایط دارای فرزند کم‌شنوا به‌روش نمونه‌گیری دردسترس وارد مطالعه شدند و به‌طور تصادفی در گروه‌های آزمایش و گواه قرار گرفتند. پس از ارزیابی اولیه، افراد گروه آزمایش درمان فرزندپروری مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی را به‌مدت هشت جلسهٔ ۱تا۱٫۵ساعته دریافت کردند. داده‌ها توسط پرسش‌نامهٔ استرس والدگری (لوید و آبیدین، ۱۹۸۵) در پیش‌آزمون و پس‌آزمون جمع‌آوری شد. تحلیل آماری داده‌ها ازطریق آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معناداری ۰٫۰۵به‌کمک نرم‌افزار SPSS نسخهٔ ۲۱ صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، درمان فرزندپروری مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی بر کاهش استرس والدگری گروه آزمایش تأثیر معنادار داشت (۰٫۰۰۱>p). همچنین، ۸۶درصد از تغییرات گروه آزمایش درمقایسه با گروه گواه در پس‌آزمون، ناشی‌از اعمال متغیر مستقل یعنی فرزندپروری مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی بود.
نتیجه‌گیری: باتوجه به یافته‌های پژوهش حاضر مبنی‌بر اثربخشی درمان فرزندپروری مبتنی‌بر ذهن‌آگاهی بر کاهش استرس والدگری خانواده‌های دارای فرزند کم‌شنوا، استفاده از روش درمانی مذکور به متخصصان در این زمینه توصیه می‌شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
