تعطیلات نوروز ۱۴۰۴-ضمن آرزوی قبولی طاعات و عبادات و همچنین تبریک فرارسیدن بهار و شروع سال جدید، به اطلاع می‌رساند این نشریه از تاریخ ۲۸ اسفندماه ۱۴۰۳ لغایت ۱۵ فروردین ۱۴۰۴ تعطیل می باشد.
مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
مرجان عادل قهرمان*1 
، الهام شیرزاد1 ، هومن مینونژاد1 ، مهدیه آکوچکیان1
، الهام شیرزاد1 ، هومن مینونژاد1 ، مهدیه آکوچکیان1
1- دانشگاه تهران
چکیده: (341 مشاهده)
زمینه و هدف: عملکرد بهتر در راه رفتن می‌تواند به کاهش خطر آسیب‌ها و ناهنجاری‌های مربوط به تعادل و پایداری کمک کند. این شناخت می‌تواند در تدوین برنامه‌های تمرینی و توصیه‌های بهداشتی برای زنان و مردان مفید باشد. به طور کلی، نیاز است پژوهشی صورت پذیرد تا درک بهتری از تأثیر خستگی عضلات ناحیه مرکزی بر پارامترهای کینماتیکی راه رفتن در زنان و مردان ارائه دهد؛ بدین منظور، پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر خستگی عضلات ناحیه مرکزی بر پارامترهای کینماتیک راه رفتن بین زنان و مردان انجام شد.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر به دلیل اعمال خستگی از نوع مداخلهای (نیمه تجربی) بود و انتخاب آزمودنی‌ها از نوع هدفمند بر اساس معیارهای ورود و خروج بود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل تمامی زنان و مردان جوان 18 تا 25 ساله دارای 3 سال سابقه ورزشی منظم بود که بر اساس فراخوان عمومی در دانشگاه های مشهد در سال تحصیلی 1402-1401 در آزمون شرکت کردند. نمونه تحقیق دوگروه آزمودنی شامل 15 مرد و 15 زن ورزشکار دانشگاهی داوطلب واجد شرایط بودند. جهت راه رفتن مسافت 10 متر انتخاب شد که با توجه به پهنای فیلم برداری پایه دوربین با فاصلهی 7 متر از مسیر راه رفتن قرار گرفته و در حالیکه روی سر دیستال پنجمین استخوان کفپایی و قوزک خارجی مارکری نصب و فیلم راه رفتن از نمای جانبی ضبط شد. سپس فیلم را به نرم افزار آنالیز حرکت کینوا ورژن 3- 9- 0 انتقال داده و فاکتورهای فضایی زمانی راه رفتن در شش گام با استفاده از آن اندازهگیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها در نرم افزار SPSS ابتدا جهت بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون شاپیرو-ویلک استفاده شده سپس جهت بررسی مقایسه درون گروهی از آزمـون tهمبسته و جهت مقایسه برون گروهی از آزمـون t مسـتقل در سطح معنی داری استفاده شد.
یافته ها: در بررسی خستگی عضلات ناحیه مرکزی بر پارامترهای کینماتیک راه رفتن مورد ارزیابی در زنان و مردان اختلاف معناداری وجود نداشت. همچنین با بررسی مقایسه‌ی بین گروهی زنان و مردان در متغیرهای (قدم، گام، زمان قدم، زمان گام، آهنگ و ریتم و سرعت) در مرحله پیش آزمون اختلاف معناداری وجود دارد (به ترتیب؛ 546/0، 511/0، 445/0، 664/0 و 447/0). در سایر متغیرها در هر دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معناداری مشاهده نشده است (050/0 p> ).
نتیجه گیری: در حالی که ممکن است تفاوتهایی در اثرات خستگی بر پارامترهای کینماتیکی بین زنان و مردان وجود داشته باشد، نتیجه کلی نشان میدهد که تأثیر خستگی بر عملکرد راه رفتن ممکن است بین دو جنس تفاوت معنیداری نداشته باشد. از آنجایی که پارامترهای قدم، گام، زمان قدم، زمان گام، آهنگ و ریتم در هر دو مرحله آزمون پیش آزمون و پس آزمون ثابت بوده‌اند؛ باید توجه داشت که این نتیجه فقط برای مواردی که در آزمون مورد بررسی قرار گرفته‌اند، صحیح است و ممکن است در شرایط دیگری نتایج متفاوتی به دست آید. در نهایت پیشنهاد می شود برای پژوهش های آتی از جامعه آماری در شرایط و سنین متفاوت استفاده گردد.
روش بررسی: روش پژوهش حاضر به دلیل اعمال خستگی از نوع مداخلهای (نیمه تجربی) بود و انتخاب آزمودنی‌ها از نوع هدفمند بر اساس معیارهای ورود و خروج بود. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل تمامی زنان و مردان جوان 18 تا 25 ساله دارای 3 سال سابقه ورزشی منظم بود که بر اساس فراخوان عمومی در دانشگاه های مشهد در سال تحصیلی 1402-1401 در آزمون شرکت کردند. نمونه تحقیق دوگروه آزمودنی شامل 15 مرد و 15 زن ورزشکار دانشگاهی داوطلب واجد شرایط بودند. جهت راه رفتن مسافت 10 متر انتخاب شد که با توجه به پهنای فیلم برداری پایه دوربین با فاصلهی 7 متر از مسیر راه رفتن قرار گرفته و در حالیکه روی سر دیستال پنجمین استخوان کفپایی و قوزک خارجی مارکری نصب و فیلم راه رفتن از نمای جانبی ضبط شد. سپس فیلم را به نرم افزار آنالیز حرکت کینوا ورژن 3- 9- 0 انتقال داده و فاکتورهای فضایی زمانی راه رفتن در شش گام با استفاده از آن اندازهگیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها در نرم افزار SPSS ابتدا جهت بررسی نرمال بودن داده ها از آزمون شاپیرو-ویلک استفاده شده سپس جهت بررسی مقایسه درون گروهی از آزمـون tهمبسته و جهت مقایسه برون گروهی از آزمـون t مسـتقل در سطح معنی داری استفاده شد.
یافته ها: در بررسی خستگی عضلات ناحیه مرکزی بر پارامترهای کینماتیک راه رفتن مورد ارزیابی در زنان و مردان اختلاف معناداری وجود نداشت. همچنین با بررسی مقایسه‌ی بین گروهی زنان و مردان در متغیرهای (قدم، گام، زمان قدم، زمان گام، آهنگ و ریتم و سرعت) در مرحله پیش آزمون اختلاف معناداری وجود دارد (به ترتیب؛ 546/0، 511/0، 445/0، 664/0 و 447/0). در سایر متغیرها در هر دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معناداری مشاهده نشده است (050/0 p> ).
نتیجه گیری: در حالی که ممکن است تفاوتهایی در اثرات خستگی بر پارامترهای کینماتیکی بین زنان و مردان وجود داشته باشد، نتیجه کلی نشان میدهد که تأثیر خستگی بر عملکرد راه رفتن ممکن است بین دو جنس تفاوت معنیداری نداشته باشد. از آنجایی که پارامترهای قدم، گام، زمان قدم، زمان گام، آهنگ و ریتم در هر دو مرحله آزمون پیش آزمون و پس آزمون ثابت بوده‌اند؛ باید توجه داشت که این نتیجه فقط برای مواردی که در آزمون مورد بررسی قرار گرفته‌اند، صحیح است و ممکن است در شرایط دیگری نتایج متفاوتی به دست آید. در نهایت پیشنهاد می شود برای پژوهش های آتی از جامعه آماری در شرایط و سنین متفاوت استفاده گردد.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
