BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-3218-fa.html
2- استادتمام، گروه روانشناسی، واحد تهران‌شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
3- استادیار، گروه روانشناسی، عضو هیئت‌علمی دانشگاه جامع امام‌حسین(ع)، تهران، ایران
چکیده
زمینه و هدف: حساسیت اضطرابی به‌عنوان متغیری شناختی نقش بسیار مهمی در بروز اختلالات روانی ازجمله اختلال اضطراب اجتماعی دارد. هدف از پژوهش حاضر، مقایسهٔ تأثیر درمان برنامهٔ زمانی پارادوکس و درمان فناوری واقعیت مجازی بر حساسیت اضطرابی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود.
روش‌بررسی: روش پژوهش نیمه‌‌آزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون همراه با گروه گواه و پیگیری یک‌ماهه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی افراد مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره و کلینیک‌های روان‌درمانی شهر تهران در پاییز و زمستان سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند. نمونه شامل ۴۵ نفر داوطلب واجد شرایط از افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود که به مراکز مشاورهٔ شهر تهران مراجعه کردند و برمبنای مصاحبهٔ اولیه و مقیاس اضطراب اجتماعی، دارای اضطراب اجتماعی تشخیص داده شدند. افراد نمونه به‌صورت دردسترس وارد مطالعه شدند و با روش گمارش تصادفی در سه گروه پانزده‌نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها، از مقیاس حساسیت اضطرابی تجدیدنظرشده (تیلور و کاکس، ۱۹۹۸) استفاده شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر صورت گرفت. سطح معناداری آزمون‌ها ۰٫۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، هر دو نوع درمان موجب کاهش حساسیت اضطرابی شده است (۰٫۰۰۱>p)؛ همچنین درمان برنامۀ زمانی پارادوکس درمقایسه با درمان فناوری واقعیت مجازی روش مؤثرتری برای کاهش حساسیت اضطرابی است (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش مشخص شد، درمان برنامۀ زمانی پارادوکس مؤثرتر از درمان فناوری واقعیت مجازی است؛ بنابراین درمانگران می‌توانند از درمان مذکور برای کاهش حساسیت اضطرابی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی استفاده کنند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
