BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-3281-fa.html
چکیده
زمینه و هدف: خیانت زناشویی، حادثهٔ بین‌فردی آسیب‌زایی است که می‌تواند منجربه علائم شناختی و عاطفی و رفتاری در قربانی شود؛ ازاین‌رو پژوهش حاضر باهدف مقایسهٔ اثربخشی درمان شناختی-رفتاری و تلفیق درمان شناختی-رفتاری و دارودرمانی بر اضطراب و رفتارهای پرخاشگرانهٔ زنان خیانت‌دیده انجام شد.
روش‌بررسی: طرح این پژوهش نیمه‌آزمایشی بود. جامعهٔ پژوهش را تمامی زنان مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره در شهر تنکابن در سال ۱۴۰۱ تشکیل دادند. از این جامعه با روش نمونه‌گیری هدفمند، سی نفر داوطلب واجد شرایط دارای اضطراب و پرخاشگری زیاد (براساس آزمون اضطراب کتل (کتل، ۱۹۵۷) و پرسش‌نامهٔ پرخاشگری اهواز (نجاریان و همکاران، ۱۳۷۹)، وارد مطالعه شدند. سپس باتوجه به تمایل آزمودنی‌ها در دو گروه پانزده‌نفری (گروه درمان شناختی-رفتاری، گروه درمان شناختی-رفتاری+دارودرمانی) قرار گرفتند. برای پانزده نفر فقط درمان شناختی-رفتاری ارائه شد و پانزده نفر دیگر درمان شناختی-رفتاری و نیز دارودرمانی را دریافت کردند. جلسات درمانی شناختی-رفتاری شامل هشت جلسه به‌مدت نود دقیقه بود. پس از پایان جلسات، اضطراب و پرخاشگری آزمودنی‌ها مجدد سنجیده شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس در سطح معناداری ۰٫۰۱ صورت گرفت.
یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد، تلفیق درمان شناختی-رفتاری و دارودرمانی درمقایسه با درمان شناختی-رفتاری، بیشتر موجب کاهش اضطراب و رفتارهای پرخاشگرانهٔ زنان خیانت‌دیده می‌شود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌ها، روش تلفیق درمان شناختی-رفتاری و دارودرمانی در کاهش اضطراب و رفتارهای پرخاشگرانهٔ زنان خیانت‌دیده، مؤثرتر است.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
