مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
امیر احسان بخشنده1 
، مهدی قیطاسی* 1
، مهدی قیطاسی* 1
1- دانشگاه شهید بهشتی
چکیده: (48 مشاهده)
زمینه و هدف: سندرم متقاطع فوقانی که باعث تغییرات گسترده ای در قسمت بالایی بدن میشود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر چهار هفته تمرینات ثبات دهنده کتف و گردن با تمرینات مبتنی بر رویکرد جاندا بر فعالیت الکتریکی عضلات منتخب و راستای پاسچرال در افراد دارای سندرم متقاطع فوقانی انجام شد.
روششناسی: 24 مرد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی انتخاب شده که در دو گروه تمرین تمرینات مبتنی بر رویکرد جاندا (12 نفر) و گروه تمرینات ثبات کتف و گردن (12 نفر) قرار گرفتند. زاویه سر به جلو و شانه به جلو با روش فتوگرافی ارزیابی شد. همچنین میزان کایفوز با خط کش منعطف تعیین گردید. همچنین در این مطالعه از الکترومایوگرافی جهت تعیین فعالیت عضلات ذوزنقه، دندانهای قدامی و جناغی چنبری پستانی استفاده شده است.
یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان دهنده اثر هر دو برنامه تمرینی بر متغیرهای کلیه متغیرهای پژوهش بوده است (05/0 < P). همچنین در مقایسه دو برنامه تمرینی تفاوت معنی داری بین گروهها در متغیرهای فعالیت ذوزنقهای تحتانی، سر به جلو و کایفوز مشاهده شد (05/0 < P) اما در سایر متغیرها تفاوتی بین اثر دو برنامه تمرینی مشاهده نشد.
نتیجه گیری: به صورت کلی نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده تاثیر تمرینات با رویکرد جاندا و نیز تمرینات ثبات دهنده کتف بر بهبود فعالیت عضلات منتخب و نیز کاهش ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی بوده است. علاوه بر این یافته ها نشان دهنده کسب نتایج مطلوب تر به دنبال تمرینات ثبات دهنده کتف در مقایسه با تمرینات با رویکرد جاندا بود.
روششناسی: 24 مرد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی انتخاب شده که در دو گروه تمرین تمرینات مبتنی بر رویکرد جاندا (12 نفر) و گروه تمرینات ثبات کتف و گردن (12 نفر) قرار گرفتند. زاویه سر به جلو و شانه به جلو با روش فتوگرافی ارزیابی شد. همچنین میزان کایفوز با خط کش منعطف تعیین گردید. همچنین در این مطالعه از الکترومایوگرافی جهت تعیین فعالیت عضلات ذوزنقه، دندانهای قدامی و جناغی چنبری پستانی استفاده شده است.
یافته ها: نتایج حاصل از تحقیق نشان دهنده اثر هر دو برنامه تمرینی بر متغیرهای کلیه متغیرهای پژوهش بوده است (05/0 < P). همچنین در مقایسه دو برنامه تمرینی تفاوت معنی داری بین گروهها در متغیرهای فعالیت ذوزنقهای تحتانی، سر به جلو و کایفوز مشاهده شد (05/0 < P) اما در سایر متغیرها تفاوتی بین اثر دو برنامه تمرینی مشاهده نشد.
نتیجه گیری: به صورت کلی نتایج مطالعه حاضر نشان دهنده تاثیر تمرینات با رویکرد جاندا و نیز تمرینات ثبات دهنده کتف بر بهبود فعالیت عضلات منتخب و نیز کاهش ناهنجاری سندرم متقاطع فوقانی بوده است. علاوه بر این یافته ها نشان دهنده کسب نتایج مطلوب تر به دنبال تمرینات ثبات دهنده کتف در مقایسه با تمرینات با رویکرد جاندا بود.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
