مقالات در دست انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
صادق عباسیان* 
1، مهری یوسف زاده2 ، حمید مقومی3 ، فریبزر رمضانی1
1، مهری یوسف زاده2 ، حمید مقومی3 ، فریبزر رمضانی1
1- دانشگاه فرهنگیان
2- موسسه آموزش عالی خاوران
3- دانشگاه فردوسی مشهد
2- موسسه آموزش عالی خاوران
3- دانشگاه فردوسی مشهد
چکیده: (60 مشاهده)
زمینه و هدف: فعالیتهای ورزشیِ رقابتی برای افراد دارای معلولیت نظیر بسکتبال با ویلچر به سرعت در حال رشد است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره تمرینات ترکیبی پلایومتریکی و مقاومتی بر عمکرد قدرتی و توانی و ارتباط آن با مولفههای کیفیت زندگی، سلامت عمومی، خودپنداره بدنی، ادراک درد و استرس در زنان بسکتبالیست با ویلچر تیم ملی ایران بود.
روش بررسی: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، از بین کلیه ورزشکاران زن دعوت شده به اردوی تیم ملی (30 = N)، بیست ورزشکار انتخاب و به دو گروه گواه (10 نفر) و تجربی (10 نفر) تقسیم شدند که گروه تجربی به مدت چهار هفته تمرین ترکیبی پلایومتریک و مقاومتی را انجام داد. سپس، در ابتدا و انتهای پژوهش از آزمودنیها فاکتورهای عملکرد جسمانی، پرسشنامههای کیفیت زندگی (وار و همکاران، 1993)، درد مک گیل (ملزاک، 1978)، سلامت عمومی WHO (گروه WHOQOL سازمان بهداشت جهانی، 1994)، استرس ادراک شده (کوهن و همکاران، 1983) و پرسشنامهی خود توصیفگری بدنی (مارش، 1996) گرفته شد.
یافتهها: برنامه تمرین ترکیبی باعث افزایش معنادار عملکردهای قدرتی جلو بازو (001/0>p)، خم شدن تنه (001/0>p)، فلکشن شانه از کنار (001/0>p)، و عملکردهای انفجاری پاس سینه (002/0=p) و پرتاب به پشت (001/0>p) در گروه تجربی شده بود. به علاوه، بین متغیرهای درد و استرس ادراک شده با مولفههای عملکرد جسمانی ارتباط معکوس و معناداری وجود داشت (05/0>p).
نتیجهگیری: در نتیجه، احتمالا مداخله برنامه تمرینی ترکیبی موجب بهبود عملکرد جسمانی بانوان بسکتبالیست با ویلچر میشود و میتواند به عنوان یک راهکار عملی در برنامههای تمرینی به کار برده شود.
روش بررسی: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، از بین کلیه ورزشکاران زن دعوت شده به اردوی تیم ملی (30 = N)، بیست ورزشکار انتخاب و به دو گروه گواه (10 نفر) و تجربی (10 نفر) تقسیم شدند که گروه تجربی به مدت چهار هفته تمرین ترکیبی پلایومتریک و مقاومتی را انجام داد. سپس، در ابتدا و انتهای پژوهش از آزمودنیها فاکتورهای عملکرد جسمانی، پرسشنامههای کیفیت زندگی (وار و همکاران، 1993)، درد مک گیل (ملزاک، 1978)، سلامت عمومی WHO (گروه WHOQOL سازمان بهداشت جهانی، 1994)، استرس ادراک شده (کوهن و همکاران، 1983) و پرسشنامهی خود توصیفگری بدنی (مارش، 1996) گرفته شد.
یافتهها: برنامه تمرین ترکیبی باعث افزایش معنادار عملکردهای قدرتی جلو بازو (001/0>p)، خم شدن تنه (001/0>p)، فلکشن شانه از کنار (001/0>p)، و عملکردهای انفجاری پاس سینه (002/0=p) و پرتاب به پشت (001/0>p) در گروه تجربی شده بود. به علاوه، بین متغیرهای درد و استرس ادراک شده با مولفههای عملکرد جسمانی ارتباط معکوس و معناداری وجود داشت (05/0>p).
نتیجهگیری: در نتیجه، احتمالا مداخله برنامه تمرینی ترکیبی موجب بهبود عملکرد جسمانی بانوان بسکتبالیست با ویلچر میشود و میتواند به عنوان یک راهکار عملی در برنامههای تمرینی به کار برده شود.
نوع مطالعه: مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
توانبخشی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
