BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-509-fa.html
2- دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی
زمینه و هدف: مطالعات دربارۀ مثبت‌نگری نشان می‌دهد که افراد دارای سبک تبیینی خوش‌بینانه و به‌عبارت دیگر، افراد مثبت‌نگر، در مقایسه با افراد دارای سبک تبیینی بدبینانه، به هنگام رویارویی با رویداد‌های استرس‌زای عمدۀ زندگی، کمتر به ضعف سلامت جسمانی یا افسردگی و ناامیدی دچار می‌شوند یا به خودکشی دست می‌زنند. بنابراین هدف این پژوهش تعیین اثربخشی آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر انگیزۀ پیشرفت و شادکامی معلولان است.
روش‌بررسی: این مطالعه از نوع نیمه‌آزمایشی (مداخله‌ای) پیش‌آزمون-پسآزمون با گروه آزمایش و کنترل است. جامعهٔ آماری شامل همهٔ معلولان جسمی‌حرکتی مذکر، در ردۀ سنی۲۰ تا ۲۴ سال شهر جاجرم (۵۰ نفر) بود که با روش نمونه‌گیری در دسترس چهل نفر که نمرات پایینی از نظر میزان انگیزۀ پیشرفت و شادکامی کسب کرده بودند، انتخاب و به دو گروه آزمایش (بیست نفر) و کنترل (بیست نفر) تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی به‌مدت هشت جلسۀ یک‌ونیم‌ساعته قرار گرفتند. میزان انگیزۀ پیشرفت نمونه با پرسش‌نامۀ انگیزۀ پیشرفت ACMT و میزان شادکامی با پرسش‌نامهٔ شادکامی آکسفورد (۱۹۸۹) اندازه‌گیری شد. یک هفته پس از پایان آموزش، مجدداً پسآزمون برای هر دو گروه اجرا شد.
یافته‌ها: نتایج آزمون با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه‌وتحلیل شد. با بررسی نمونه‌ها نتایج نشان داد، آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی در افزایش انگیزۀ پیشرفت و شادکامی به‌طور معناداری مؤثر بوده است (۰٫۰۰۱>p).
نتیجه‌گیری: یافته‌ها بیانگر تأثیر آموزش مهارت‌های مثبت‌اندیشی بر افزایش انگیزۀ پیشرفت و شادکامی معلولان جسمی‌حرکتی است. لازم است مراکز بهزیستی دربارۀ افزایش مهارت‌های زندگی و نگاه مثبت این عزیزان گام‌های بیشتری بردارند و برنامه‌ریزی‌های دقیق‌تری ارائه دهند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
