مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: پژوهش حاضر به‌منظور بررسی تأثیر تلفیق آموزش مهارت‌های اجتماعی و درمان شناختی‌رفتاری بر سرسختی و شیوه‌های حل مسئلۀ افراد دارای معلولیت جسمی انجام شد.
روش بررسی: جامعۀ پژوهش حاضر شامل دویست نفر معلول حرکتی سازمان بهزیستی شهر قم بود که از میان نمونه‌ای شامل سی نفر دختر و پسر (پانزده نفر گروه کنترل و پانزده نفر گروه آزمایش) با روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. روش پژوهش نیمه‌آزمایشی بود و شرکت‌کنندگان در یک مداخلۀ دوونیم ماهه، به‌مدت ده جلسۀ ۱۲۰دقیقه‌ای آموزش دیدند. سپس با استفاده از طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل و اجرای پرسش‌نامه‌های سرسختی کوباسا و شیوه‌های حل مسئلۀ کسیدی و لانگ اطلاعات لازم جمع‌آوری شد. به‌منظور تحلیل داده‌ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که آموزش تلفیقی مهارت‌های اجتماعی و درمان شناختی‌رفتاری در افزایش سرسختی روان‌شناختی و همچنین افزایش در شیوه‌های حل مسئله اعم از (درماندگی ۰٫۰۰۱>p، مهارگری ۰٫۰۰۱>p، خلاقیت ۰٫۰۰۱>p، اعتمادبه‌نفس ۰٫۰۰5=p، سبک اجتناب ۰٫۰۱۶=p و سبک رویارویی ۰٫۰۰۱>p) مؤثر بوده است. آموزش تلفیقی مهارت‌های اجتماعی و درمان شناختی‌رفتاری به افراد دارای معلولیت حرکتی، باعث کاهش اضطراب (به‌ویژه اضطراب اجتماعی) در آنان شد. همچنین به افزایش سرسختی (۰٫۰۰۱>p)، مقاومت و سازگاری با وضعیت جسمی‌شان منجر شد و باعث شد مهارت حل مسئله در آن‌ها بهبود یابد.
نتیجه‌گیری: آموزش تلفیقی مهارت‌های اجتماعی و درمان شناختی‌رفتاری بر سبک‌های حل مسئله و سرسختی افراد دارای معلولیت حرکتی مؤثر است.