BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-692-fa.html
2- دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اراک
چکیده
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسهٔ اثربخشی دلبستگی درمانی و آموزش مهارت‌های فرزندپروری با رویکرد آدلر بر مادران دارای کودک مبتلا به اختلال دلبستگی است.
روش‌بررسی: پژوهش حاضر، مبتنی‌بر مطالعهٔ نیمه‌تجربی باطرح پیش‌آزمون‌پس‌آزمون با گروه کنترل بود. ازاین‌رو، تعداد ۱۵۰ نفر مادر دارای کودک پیش‌دبستانی در شهرستان آران‌و‌بیدگل به‌روش خوشه‌ای انتخاب و پرسشنامهٔ اختلال دلبستگی راندولف ۲۰۰۰ را تکمیل کردند. افراد در دو گروه آزمایش ویک گروه کنترل (هر گروه ۱۵ نفر) قرارگرفتند. روی افراد نمونه پیش‌آزمون و پس‌آزمون اجرا و نتایج به‌دست‌آمده با روش تحلیل کوواریانس تحلیل شد.
یافته‌ها: باتوجه به یافته‌ها، میانگین و انحراف معیار نمرات اختلال دلبستگی مرحلهٔ پس‌آزمون برای گروه دل‌بستگی‌درمانی ۳٫۲۱±۴۱٫۰۰ و در گروه آموزش مهارت‌های فرزندپروری ۸٫۱۰±۴۵٫۸۰ و در گروه کنترل ۱۷٫۱۹±۵۹٫۷۳ بود. نتایج حاصل نشان داد تفاوتی در تأثیر دو گروه درمانی و آموزشی وجود نداشت؛ اما، میانگین‌های هر دو گروه آزمایش درمقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری کمتر بود (۰٫۰۰۱>p)؛ بنابراین، هر دو مداخلهٔ درمانی و آموزشی تأثیر معناداری بر کاهش اختلال دلبستگی داشتند.
نتیجه‌گیری: در مطالعهٔ حاضر نتایج نشان‌دهندهٔ تأثیر دو مداخله بر کاهش علائم اختلال دلبستگی کودکان است. درواقع دل‌بستگی‌درمانی و آموزش مهارت‌های فرزندپروری باعث افزایش مهارت‌های ارتباطی و خودآگاهی مادر شده و تقویت احساس ارزش‌مندی و اعتمادبه‌نفس را در پی دارد. این امر سبب بهبود عملکرد مادران و درنتیجه کاهش علائم اختلال دلبستگی در کودکان می‌شود.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
