BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-709-fa.html
، نادر رازقی2 ، حسین نازک تبار1 ، زینب جلالی3
2- دانشگاه مازندران
3- معاونت اجتماعی و پیشگیری از وقوع جرم دادگستری کل استان مازندران، ادارهٔ برنامه‌ریزی مطالعات اجتماعی و جرم شناسی
زمینه و هدف: پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی برنامه‌های درمانی در مراکز اقامتی اجباری بر رضایت از زندگی، تنظیم هیجانی و سلامت روان در افراد با اختلال سوء‌مصرف مواد در سطح شهرستان ساری بود. نمونه‌های این بررسی در دو مرکز اقامتی اجباری (دولتی) و مراکز غیردولتی (کمپ‌ها) به‌سر می‌بردند.
روش‌بررسی: مطالعه از نوع شبه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون برای هر یک از گروه‌ها بود. جامعهٔ آماری شامل تمامی مردان وابسته به مواد، مستقر در مرکز اقامتی (دولتی) و مراکز غیردولتی درمان (کمپ‌ها) در شهرستان ساری در نیمهٔ دوم سال ۱۳۹۳ و نیمهٔ اول ۱۳۹۴ بود. از هر گروه ۱۳۰ نفر به‌شیوهٔ نمونه‌گیری در‌دسترس انتخاب شدند. هر دو گروه از نظر سن، تحصیلات با یکدیگر همتا شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های تنظیم هیجانی، سلامت روان، و رضایت از زندگی استفاده شد. داده‌ها با روش آماری آنالیز کوواریانس با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون تحلیل شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد اختلاف معناداری بین میانگین نمرات متغیرهای رضایت از زندگی، سلامت روان در قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه وجود دارد؛ اما در متغیر تنظیم هیجانی، این اختلاف معنادار تنها در گروه دولتی در قبل و بعد از مداخله دیده شد (۰٫۰۵>p). همچنین بین هر دو گروه در متغیرهای رضایت از زندگی، سلامت روان اختلاف معنادار بعد از مداخله مشاهده شد (۰٫۰۵>p) و در متغیر تنظیم هیجانی بعد از مداخله تفاوتی دیده نشد.
نتیجه‌گیری: هر دو روش برنامه‌های درمانی (دولتی) و غیردولتی ارزش درمانی داشته و می‌توانند به‌عنوان مداخله‌ای مناسب در ارتقای رضایت از زندگی، تنظیم هیجانی و سلامت روان به کار روند.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
