BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
URL: http://jdisabilstud.org/article-1-794-fa.html
، پریسا حجازی1 ، حدیثه نظری1 ، شعله فرهمند* 2
2- دانشگاه شهید باهنر کرمان
زمینه و هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی اثر فعالیت‌های یکپارچگی حسی‌حرکتی بر توانایی ادراکی‌حرکتی و رشد اجتماعی کودکان اتیسم با عملکرد بالای هشت تا چهارده‌سالۀ شهر شیراز بود.
روش بررسی: این مطالعه، شبه‌تجربی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعۀ آماری تمام کودکان دارای اختلال اوتیسم مدرسۀ استثنایی شهر شیراز در سال تحصیلی ۱۳۹۴-۱۳۹۳ و نمونۀ ۲۲ کودک اوتیسمی با عملکرد بالا بودند که به‌صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. سپس والدین پرسش‌نامۀ رشد اجتماعی کودک خود را تکمیل کردند. برای ارزیابی توانایی حرکتی کودکان، از آزمون برونینکز-ازرتسکی استفاده شد. گروه‌های آزمایشی طی دوازده جلسه تمرین کردند. سپس از کودکان پس‌آزمون رشد اجتماعی و توانایی حرکتی به عمل آمد. داده‌ها با استفاده از روش‌های توصیفی و تحلیل کوواریانس بررسی شدند. مقدار α در این مطالعه ۰٫۰۵ بود.
یافته‌ها: تحلیل داده‌ها نشان داد برنامۀ فعالیت‌های یکپارچگی گروهی (۰٫۰۰۲=p) و انفرادی (۰٫۰۰۶=p) در مقایسه با گروه کنترل بر توانایی ادراکی‌حرکتی کودکان مؤثر بود؛ اما از نظر میزان تأثیرگذاری تفاوت معناداری بین روش گروهی و انفرادی وجود نداشت (۰٫۳۲۷=p). همچنین مقایسۀ دو‌به‌دوی گروه‌ها در متغیر رشد اجتماعی نشان داد که تفاوت در مرحلۀ پس‌آزمون بین گروه کنترل و گروه فعالیت‌های گروهی معنادار بود (۰٫۰۰۷=p) ؛ ولی بین گروه کنترل و انفرادی معنادار نبود (۰٫۰۶۴=p) و بین میانگین رشد اجتماعی دو روش گروهی و انفرادی تفاوت معناداری وجود داشت (۰٫۰۰۵=p) که نشان می‌دهد روش گروهی باعث بهبود رشد اجتماعی شده است.
نتیجه‌گیری: با توجه اهمیت فعالیت‌های بدنی در ابعاد گستردۀ رشد کودک و اثر آن بر شکل‌گیری شخصیت کودک، توجه به این مرحله ضروری به نظر می‌رسد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
