چکیده
زمینه و هدف: لکنت شناختهشدهترین اختلال درزمینهٔ روانی گفتار بوده و باوجود بررسیهای گسترده هنوز بهصورت اختلالی چندبعدی باقی مانده است. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تأثیر گفتاردرمانی همراه با رفتاردرمانی شناختی مدیریت استرس بر کاهش شدت لکنت افراد ۱۲ تا ۱۸ سال، در شهر اصفهان بود.
روشبررسی: پژوهش حاضر، نیمهآزمایشی همراه با پیشآزمون و پسآزمون با گروه کنترل بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی نوجوانان دختر دارای لکنت بین سنین ۱۲ تا ۱۸ سال تشکیل دادند که در پاییز و زمستان سال ۱۳۹۶ به کلینیکهای دولتی و خصوصی گفتاردرمانی شهر اصفهان مراجعه کردند. به روش نمونهگیری دردسترس تعداد ۳۴ نفر انتخاب شدند. از این نمونه ۱۷ نفر در گروه آزمایش و ۱۷ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. گفتاردرمانگر آنها پیشآزمون را انجام داد. همزمان با جلسات گفتاردرمانی جلسات رفتاردرمانی شناختی برای گروه آزمایش انجام شد؛ سپس از آنها پسآزمون بهعمل آمد. ابزار استفادهشده در این پژوهش آزمون شدت لکنت SSI4 بود. دادهها بااستفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس) با نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۳ تجزیهوتحلیل شدند.
یافتهها: نتایج بهبود معناداری در نمرات بسامد و دیرش و رفتارهای فیزیکی همراه در گروه آزمایش درمقایسه با گروه کنترل نشان داد (۰٫۰۰۱>p)
نتیجهگیری: براساس نتایج پژوهش حاضر، گفتاردرمانی همراه با رفتاردرمانی شناختی مدیریت استرس میتواند به بهبود لکنت نوجوانان بیانجامد؛ بنابراین، میتوان از گفتاردرمانی و رفتاردرمانی شناختی مدیریت استرس همزمان برای بهبود لکنت در افراد و درمان سریعتر آنان استفاده کرد.