زمینه و هدف: اختلالهای طیف اوتیسم اختلالاتی رشدیعصبی هستند که بهوسیلهٔ نقص در تعاملهای اجتماعی و ارتباطات و رفتارهای تکراری و محدود مشخص میشوند. هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر تحریک الکتریکی مستقیم مغز بر بهبود رفتار کلیشهای و برقراری ارتباط در کودکان مبتلا به اختلالهای طیف اوتیسم بود.
روشبررسی: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی با طراحی متقاطع بود. در این مطالعه ۲۰ کودک مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم مراجعهکننده به مراکز درمانی اعصابوروان استان یزد در سال ۱۳۹۲ و ۱۳۹۳، انتخاب شده و در دوگروه A و B قرار گرفتند. نمرههای رفتار کلیشهای و برقراری ارتباط در پیشآزمون، بعد از تحریک ساختگی، بعد از تحریک واقعی و دوماه پس از درمان مقایسه شد که این دادهها ازطریق آزمون تشخیص اوتیسم گارز (گیلیام، ۱۹۹۴) بهدست آمد. مداخله شامل ده جلسه تحریک الکتریکی مستقیم با جریان یکمیلیآمپر بود. بیماران گروه A در ابتدا پنج جلسه تحریک ساختگی و بیماران گروه B، پنج جلسه تحریک واقعی دریافت کردند. پس از گذشت پنج جلسه درمانهای دو گروه جابهجا شد. تجزیهوتحلیل دادهها در دو سطح توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون آنالیز واریانس با اندازهگیری مکرر و بونفرونی) توسط نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۱ در سطح ۹۵درصد اطمینان انجام شد.
یافتهها: نتایج این پژوهش نشان داد نمرههای رفتار کلیشهای و برقراری ارتباط بعد از درمان واقعی (۰٫۰۴۱=P برای رفتار کلیشهای و (۰٫۰۳۱=P برای برقراری ارتباط) و در دورهٔ پیگیری (۰٫۰۴۷=P برای رفتار کلیشهای و ۰٫۰۳۸=P برای برقراری ارتباط) درمقایسه با پیشآزمون بهطور معناداری کاهش پیدا کرد.
نتیجهگیری: باتوجه به نتایج، تحریک الکتریکی مستقیم از روی جمجمه میتواند در برنامهٔ توانبخشی این بیماران استفاده شود.
بازنشر اطلاعات | |
![]() |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |