زمینه و هدف: از ناتوانیها و نابهنجاریهای زناشویی که موجب مشکلات روانی و بیتفاوتی و طلاق زوجین میشود، تعارض زناشویی و توانایینداشتن در حل تعارضها است. هدف این پژوهش تعیین و مقایسهٔ اثربخشی زوجدرمانی هیجانمدار و زوجدرمانی شناختی-سیستمی گاتمن بر تعادل عاطفهٔ زوجهای متعارض بود.
روشبررسی: این پژوهش از نوع نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و پسآزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعهٔ آماری این پژوهش را تمامی زوجهای متعارض (سطوح ۱و۲و۳) مراجعهکننده به مراکز مشاوره و روانشناسی خصوصی مناطق دو و پنج شهر تهران در سال ۱۳۹۷ تشکیل دادند. از این جامعه، ۶۰ نفر بهصورت دردسترس انتخاب شده و بهطور تصادفی در سه گروه (۲۰نفری) آزمایشی یک و آزمایشی دو و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش مقیاس تعادل عاطفه (عاطفهٔ مثبت و عاطفهٔ منفی) (واتسون و همکاران، ۱۹۸۸) بود. سپس طرح مداخلهٔ زوجدرمانی هیجانمدار جانسون برای گروه آزمایش یک و طرح مداخلهٔ زوجدرمانی شناختی-سیستمی گاتمن برای گروه آزمایش دو انجام پذیرفت؛ اما برای گروه گواه، هیچگونه مداخلهای اعمال نشد. دادهها با روش تحلیل کوواریانس با استفاده از نرمافزار SPSS نسخهٔ ۲۳در سطح معناداری ۵درصد تحلیل شد.
یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که هر دو زوجدرمانی هیجانمدار و زوجدرمانی شناختی-سیستمی بر تعادل عاطفه (افزایش عاطفهٔ مثبت و کاهش عاطفهٔ منفی) زوجین متعارض تأثیر معناداری داشت (۰٫۰۰۱>p). نتایج آزمون تعقیبی نیز نشان داد که اثربخشی زوجدرمانی هیجانمدار بیشتر از زوجدرمانی شناختی-سیستمی بود (۰٫۰۰۱>p).
نتیجهگیری: براساس یافتهها، زوجدرمانی هیجانمدار مبتنیبر نظریهٔ جانسون دارای تأثیر بیشتری درمقایسه با زوجدرمانی گاتمن بر تعادل عاطفهٔ زوجین متعارض است؛ بنابراین میتوان بهمنظور افزایش تعادل عاطفه در زوجین متعارض از زوجدرمانی هیجانمدار بهره جست.
بازنشر اطلاعات | |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |