زمینه و هدف: رضایت از زندگی یکی از مؤلفه‌های مهم در پژوهش‌های روان‌شناختی است که افراد در صورت دست‌نیافتن به آن با مشکلات و ناتوانی‌هایی مواجه می‌شوند. هدف از این پژوهش مدل‌یابی نقش واسطه‌ای ویژگی‌های شخصیتی در رابطهٔ بین مهارت حل مسئله با رضایت از زندگی در خانواده‌ها بود.
روش‌بررسی: این پژوهش به‌روش توصیفی‌همبستگی انجام شد. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زوج‌های مراجعه‌کننده به مراکز مشاورهٔ مناطق دو و پنج شهر تهران در نیمهٔ دوم سال ۱۳۹۷ و نیمهٔ اول سال ۱۳۹۸ به تعداد ۱۲۸۳ نفر تشکیل دادند که از بین آن‌ها ۲۹۰ نفر به‌روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌های لازم، پرسش‌نامهٔ شخصیتی پنج‌عاملی نئو (مک‌کری و کاستا، ۲۰۰۴)، پرسش‌نامۀ حل مسئله (هپنر و بیکر، ۱۹۹۷) و پرسش‌نامۀ رضایت از زندگی (دینر و همکاران، ۲۰۰۳) به‌کار رفت. به‌منظور تحلیل داده‌ها، علاوه‌بر شاخص‌های آمار توصیفی از ضریب همبستگی پیرسون و روش آماری معادلات ساختاری در سطح معناداری ۰٫۰۵ در نرم‌افزارهای SPSS و AMOS استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، اثر کل رضایت از زندگی بر متغیر مهارت‌های‌ حل مسئله معنادار بود (۰٫۰۰۱<p و ۰٫۴۳۹=β)؛ همچنین اثر مستقیم رضایت از زندگی بر متغیر مهارت‌های‌ حل مسئله معنادار بود (۰٫۰۰۱<p و ۰٫۲۸۵β=). اثر غیرمستقیم رضایت از زندگی با میانجی‌گری ویژگی‌های شخصیتی بر متغیر مهارت‌های‌ حل مسئله، با استفاده از روش برآورد بوت‌استرپ، معنادار بود (۰٫۰۰۱<p و ۰٫۱۵۴β=). مدل پژوهش از برازش خوبی برخوردار بود (۱٫۵۳۷=df/X² و ۰٫۹۹۶=CFI و  ۰٫۹۹۴G=FI، ۰٫۹۹۰=AGFI و ۰٫۰۳۱=RMSEA).
نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش نتیجه‌گیری می‌شود، مدل ساختاری پژوهش با داده‌های گردآوری‌شده برازش دارد و برای تبیین رضایت از زندگی در خانواده‌ها می‌توان از متغیر مهارت حل مسئله با میانجی‌گری ویژگی‌های شخصیتی استفاده کرد.