1- دانشگاه امام علی تهران
2- دانشگاه امام جواد یزد
چکیده: (44 مشاهده)
زمینه و هدف: براساس مرور پژوهش های نظری و تجربی، درمان هیجان مدار، درمان شناختی رفتاری و ایماگوتراپی بر انعطاف پذیری شناختی و خودکنترلی مؤثر است اما تاکنون پژوهشی به مقایسه این سه روش درمانی نپرداخته است. لذا هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان هیجان مدار، درمان شناختی رفتاری و ایماگوتراپی بر انعطاف پذیری شناختی و خودکنترلی سربازان متأهل بود.
روش بررسی: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون چند گروهی همراه با گروه گواه با دوره پیگیری سه ماهه بود. جامعه آماری پژوهش کلیه سربازان متأهل یکی از پادگانهای نیروهای مسلح تهران در سال 1402 بودند که با روش نمونه گیری در دسترس 60 نفر وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در گروههای 15 نفره آزمایش (درمان هیحان مدار، درمان شناختی رفتاری، ایماگوتراپی) و گواه قرار گرفتند. ابزارهای سنجش پرسشنامه های انعطافپذیری شناختی دﻧﻴﺲ و وﻧﺪر وال (2010) و خود کنترلگری تانجی و همکاران (2004) بود. گروه آزمایش اول تحت درمان هیجان مدار، گروه آزمایش دوم تحت درمان شناختی رفتاری و گروه آزمایش سوم تحت درمان مبتنی بر ایماگو در هشت جلسه 50 دقیقهای دریافت کردند؛ اما برای گروه گواه هیچ مداخله ای ارائه نشد. تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0/01 برحسب میزان آلفا بود که توسط نرم افزار 26- Spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته ها: نتایج به دست آمده از تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر نشان دادکه بین تغییرات انعطاف پذیری شناختی (0/001>P) و خودکنترلی (0/001>P) در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری حداقل در دو مرحله زمانی تفاوت معنادار بود. همچنین نتایج نشان دادکه بین چهار گروه مورد مطالعه حداقل در دو گروه میانگین آنها در متغیر انعطاف پذیری شناختی(0/001>P) و خودکنترلی (0/001>P) تفاوت معناداری بود.
نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش ایماگوتراپی در مقایسه با درمان هیجان مدار و درمان شناختی رفتاری اثربخش تر است؛ در نتیجه ایماگوتراپی می تواند به عنوان امری پیشگیرانه و بهبود دهنده در افزایش سلامت روان سربازان متأهل به کار رود.
نوع مطالعه:
مقاله پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
روانشناسی