مجله مطالعات ناتوانی (علمی- پژوهشی)

زمینه و هدف: فعالیت بدنی ازجمله روش‌هایی است که برای پیشگیری، به تأخیر انداختن یا درمان مشکلات ناشی‌از فرآیند پیری به‌کار می‌رود. هدف تحقیق حاضر، تعیین تأثیر تمرین با تردمیل آبی بر تعادل ایستا، تعادل پویا و توانایی شناختی زنان سالمند غیرفعال بود.
روش‌بررسی: روش این پژوهش، نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. از بین سالمندان زن مراجعه‌کننده به باشگاه ورزشی هیژیا در اراک، سی زن سالمند بیشتر از شصت سال به‌صورت تصادفی ساده به گروه تجربی و گروه گواه (هر گروه پانزده نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی دویدن روی تردمیل آبی را به‌مدت هشت هفته، هر هفته به‌مدت سه جلسه (در کل ۲۴ جلسه) و هر جلسه به‌مدت سی دقیقه با تردمیل آبی انجام داد. شدت تمرین ده دقیقه با ۴۰تا۴۵درصد و بیست دقیقه با ۵۵تا۶۵درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره تعیین شد. تغییرات در تعادل ایستا، تعادل پویا و توانایی شناختی قبل و بعد از دورهٔ تمرین، به‌ترتیب به‌وسیلهٔ آزمون‌ اصلاح‌شدۀ لک‌لک (استورک، ۱۹۷۶)، آزمون عملکرد تعادل پویا (TUG) (ماتهیسا، ۱۹۸۵) و آزمون کوتاه بررسی وضعیت ذهنی (فولستاین و همکاران، ۱۹۷۵) اندازه‌گیری شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در نرم‌افزار آماری SSPS نسخهٔ ۲۲ در سطح معناداری ۰٫۰۵ صورت گرفت.
یافته‌ها: نتایج نشان داد، پس از مداخلهٔ تمرین با تردمیل آبی، تفاوت معناداری در میانگین نمرات تعادل ایستا، تعادل پویا و توانایی شناختی در گروه تجربی با گواه یافت شد (۰٫۰۰۱>p). مجذور اتا نشان داد، ۶۲درصد از افزایش تعادل ایستا، ۷۱درصد از افزایش تعادل پویا و ۷۰درصد از افزایش توانایی‌ شناختی در سالمندان زن غیرفعال ناشی‌از تأثیر تمرین با تردمیل آبی بوده است.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج نتیجه گرفته می‌شود که مداخلات تمرینی با تردمیل آبی به‌مدت هشت هفته، بر بهبود تعادل ایستا، تعادل پویا و توانایی شناختی زنان سالمند غیرفعال مؤثر است.